Niska trawa gdzieniegdzie usiana drobnymi kwiatami to typowy widok tuż na skraju lasu. Pola i łąki poza lasem są niewysokie, trochę podmokłe ale nie na tyle by przemoczyć buty. Ciągną się aż po horyzont, znikając gdzieś we mgle. Dopiero wchodząc dobry metrów wgłąb lasu można zobaczyć pierwsze paprocie i inne krzewiny, czy nawet usłyszeć ptaki. Obrzeża bowiem są bardzo ciche i spokojne. Panuje na nich idealna, naturalna cisza będąca w stanie ukoić nawet najbardziej rozszarpane nerwy. Tylko czasami przerywa ją dźwięk jelenia szybko uciekającego wśród szeleszczącej trawy.