W Gwieździstej Zatoce fale zawsze szumiały. Delikatnie, wręcz sennie i uspokajająco morze przynosiło ukojenie rozedrganym duszom. Było piękne i chłodne, ciągnąć się w nieskończoność poza horyzont. Czy coś było po drugiej stronie? Czy było wytworem snów które nie miały końca? Czy było coś w nim?
Niektórzy się upierali, że syreny można w pewnym sensie zaliczyć do wróżek. Podobny rodzaj stworzenia, podobne motywy, tylko miejsce pochodzenia trochę inne - jak wróżki upodobały sobie powietrze, tak syreny były powiązane z morzem.
Czy gdyby Fey postąpiła kilka kroków dalej i zmieniła się w syrenę to spotkałaby inne syreny?

Świetliste morze obmywało stopy Fey swoimi leniwymi falami. Było piękne. I odległe. Było jak jej odbicie. Delikatne, błyszczące. Niedostępne, zimne. Było tutaj i miało pozostać do końca świata. Trwać niewzruszone, do póki ludzie nie wyśnią, że przestało istnieć. A może nawet po tym śnie będzie wciąż dla nich marzeniem? Czasem ciężko było przewidzieć co ludzie będą chcieli śnić.
Powolnym krokiem Fey ruszyła wzdłuż plaży. Raz na jakiś czas schylała się by podnieść muszelkę lub by spróbować podnieść światełko. Nigdy nie wychodziło - światełka zawsze pozostawały w wodzie, nawet jeśli jej się wydawało, że już jedno złowiła.

Lugus bardzo rzadko opuszczał tereny zalesione, chociaż nawet jemu zdarzy się taka ekstrawagancja. Paradoksalnie nie czuje się zbyt swobodnie na otwartych przestrzeniach, ale z kolei po długim czasie między pniami, które zna lepiej od liczby swoich zręcznych palców(a o dziwo ta się nie zmienia, kto by pomyślał) dobrze jest zaczerpnąć świeżego powietrza. W swojej własnej głowie nazywa takie dni świętem i traktuje je z godnym ceremoniałem. Przez całą drogę do wyjścia z lasu splata wianki z kwiatów i zawiesza na mijanych gałęziach, mówiąc do każdego drzewa jakby był jego najlepszym przyjacielem. W gruncie rzeczy tak właśnie było, gdyby koncept przyjaźni docierał do jego zdolności pojmowania. Las i każdy jego element był częścią Lugusa, a on w całości należał do swej domeny. Tak był, jest i będzie.
Wspominał tę drogę, gdy jego błękitne oczy śledziły tysiące, może nawet miliony gwiazd zawieszonych w wodzie. Szybko doszedł do wniosku, że oglądanie ich od spodu jest znacznie ciekawsze, a przede wszystkim kojące. Nikt mu nie przeszkadzał odkąd zanurzył się w rozmigotanej toni, która zdawała się nigdy nie widzieć sztormu, nie doświadczyć wichrów wyrywających drzewa. Aż się wzdrygnął i to bynajmniej nie przez temperaturę wody. Nie miała temperatury, a przynajmniej on nie był w stanie odczuwać czegoś tak abstrakcyjnego jak ciepło czy zimno. Tylko przyjemnie otulająca całe ciało i przenikająca przez materiał czegoś na kształt szaty ciecz. Mimo to wizja konarów wydzieranych ich rodzimemu podłożu zawsze pobudzał jakieś nieprzyjemne impulsy, które wprawiały w krótkie drżenie jego jestestwo. No i tyle z tego relaksu, zestresował się. Jak żyć na tym padole stresogennych gwiazd? Gdy za każdą falą czai się wróg, a prądy niosą kryzys wieku średniego?
Poruszył ramionami i zaczął kierować się w stronę, z której przywędrował, stosunkowo szybko napotykając piaszczyste dno. Energicznym krokiem wynurzał się coraz bardziej, odrzucając na plecy swoje długie włosy i parskając cicho przez wodę. Nie lubił tych kropel skapujących z brwi i nosa. W samą porę podniósł głowę, aby nie wpaść na kogoś kogo się tutaj nie spodziewał. Właściwie nikogo się nie spodziewał, bo jakiś czas temu Zatoka świeciła pustkami - i to dosłownie! Zaśmiał się pod nosem na ten wysokich lotów żart wykreowany w swoim umyśle, jednocześnie rzucając coś, co brzmiało łudząco podobnie do:
- Lugus, daj spokój. To było kiepskie. Chwast marynowany by się nie uśmiał. Prawda?
Ni stąd ni zowąd odezwał się do innego Marzenia, które raczej nie było wtajemniczone w wewnętrzne dysputy i rozważania sennego druida. Wykręcając swoją szatę z wody, jak gdyby nigdy nic patrzył wyczekująco na kobietę. W końcu zadał pytanie, prawda? Świdrował ją niebieskimi oczami, jak gdyby zamierzał odkryć jej wspomnienia sprzed wielu er, zbadać każdy sen, w którym namieszała lub który ocaliła przed Koszmarem. A on tylko czekał na potwierdzenie swoich słów. Lub zaprzeczenie. Jeszcze nie wiedział którą wersję chciał usłyszeć.

A woda nagle zaczęła się poruszać inaczej, unosić i opadać, aż w końcu coś się z niej wynurzyło. Białe i lśniące, ociekające resztą wody, piękne niczym sen jakim było. A pod bielą twarz. A pod twarzą reszta ciała. Sen szedł przez wodę, wynurzając się stopniowo, ukazując swoje delikatne piękno i chociaż mógłby pasować do tego otoczenia to jednak... nie pasował.
Fey zatrzymała się, obserwując ten pokaz. Marzenie zdawało się nie zauważać, że ona tam była. Wykorzystała więc ten czas by spróbować się zastanowić co się właściwie działo i dlaczego ten ktoś się ku niej kierował. Mimo jednak szczerych chęci by coś wymyślić, nic jej do głowy nie przychodziło.
:P: Nie odsunęła się gdy marzenie prawie na nią wpadło. Przyjęła to z czymś w rodzaju zadumy, a może wręcz wyzwania - kto się odsunie pierwszy? Nie ona. Chociaż była mniejsza w tej postaci niż marzenie, to prezentowała sobą stoickość i kamienność - niektóre wróżki zmieniały ludzi w kamienie, w tej chwili to ona siebie samą skamieniała wbijając się w piasek.
- Prawda - odparła na pytanie marzenia. O co pytał? Nie wiedziała. Ale taka odpowiedź wydawała się zaskakująco adekwatna.
Kolejną chwilę stała wgapiona w mężczyznę. Lugus? Lugus, Lugus... Znała to imię. Przewijało się tu i ówdzie. Czasem wydawało jej się, że słyszy je w śnie. Nie przykładała dużej wagi do innych, ale pewna wiedza była nieunikniona. Tak więc udało jej się nawet przypomnieć, skąd to imię kojarzy.
- Co las robi w morzu? - spytała, wciąż z kamienną twarzą, nie ruszając się nawet o krok. Wyciskanie wody z szat przez mężczyznę sprawiło, że i jej zwiewna suknia stała się bardziej mokra, ale trzeba było dużo więcej by zmieniła swoje postanowienia.

Punkt dla drobnego Marzenia, które bez większego zawahania odbiło piłeczkę jego mało logicznej gry. Nie zdarzało się to tak często, a jeśli dorzucić fakt, że ostatnimi czasy ogólnie rzadko się z kimś spotykał przez urzędowanie w swoim lesie to wynik wychodził naprawdę marny. I no dobrze, może las nie był stricte jego, ale też nikt nigdy nie zastrzegł, że nie jest. Uważał, że ma do niego największe prawa i nigdy nie zamierzał odstępować od tej wersji wydarzeń. Oczywiście, przynależały tam też wszelkie Sny zaklinające rzeczywistość śmiertelników w motywy zwierzyny leśnej, mchu, grzybów i innych porostów, ale to on był samym w sobie Lasem. Był absolutem tej domeny i po prostu wiedział, że tak jak był ponad pozostałymi jej mieszkańcami, tak tym samym był winien im opiekę. Starszy brat Lugus zadba o twoje żuczki gnojaczki i stada dzików. Do usług.
Uśmiechnął się lekko i pomimo iż miał to być odruch zdradzający jedynie sympatię to z jakiegoś powodu czasem wychodziło to nieco inaczej. Tak jak w tym wypadku, zupełnie jakby w kącikach ust czaił się dowcip, a jedna z brwi miała zaraz podjechać do góry nadając mu szelmowskiego wyrazu. Tylko ten bezkresny błękit oczu psuł całą zabawę i był szczery do bólu.
- Dobrze jest raz na dłuższy czas posmakować odmiany. Aczkolwiek, co za dużo to niezdrowo. A tak naprawdę po prostu już mi się znudziło. O ile wśród drzew mogę chodzić w nieskończoność, mimo że pamiętam każde załamanie na ich korze czy kształt każdej gałązki, to w tym wypadku może to służyć jedynie krótkiej przerwie. Króciutkiej. - powiedział bardzo luźnym tonem, zupełnie jakby z istotą przed sobą znali się lepiej niż on ze swoim domem. Pamiętał ją co prawda - w końcu motyw wróżek w lesie to jedna z tych popularnych kombinacji, szczególnie u dzieci - ale poza momentami gdy ich talenty się przeplatały nie widywali się zbytnio.
- Pewnie to dlatego, że nie widujesz się z nikim, jeśli nie musisz. - mruknął pod nosem z szyderczym pół-uśmiechem. Tylko i wyłącznie specyficzna zmiana w spojrzeniu i przesunięcie go na migocące punkty na tafli wody mogło jakkolwiek sugerować jego spontanicznie dobranej rozmówczyni, że niekoniecznie zwracał się do niej. Lugus był daleki od przejmowania się ewentualną złą interpretacją, nawet nie zauważał takich momentów jak ten. Przez lwią część czasu mówił do siebie, do drzew. Można się pogubić przy niezapowiedzianej konfrontacji z inną sobie podobną istotą. Wrócił do Fey wzrokiem po paru sekundach, po czym skupił się przez moment i poczuł zachodzące drobne zmiany we własnym ciele. Konkretnie to na głowie, gdyż obecnie mógł się pochwalić całkiem dumnie wyglądającym porożem jelenia. Nie przeszkadzając sobie specjalnie zaczął rozwieszać pasma swoich białych jak śnieg włosów, kątem oka jedynie zerkając na Wszechmatkę Wróżek.
- Szybciej schną. - rzucił w międzyczasie, choć nikt go o nic nie pytał. - A ty? Nastrój na wodne wróżki czy po prostu pojawiasz się tam, gdzie cię poniesie? Z tego co pamiętam te twoje małe istotki mogą przynależeć do każdej z domen, spryciaro, więc masz honorowy wstęp do każdego miejsca. To ten talent i podejście do dzieci? Pewnie gdyby nie ty to te małe chwaściki prędzej trafiały do bliźniaczego dla mnie koszmaru. Spoko gość, ale czasem robi mi niezdrową konkurencję. Podobno rodzeństwa tak działają.
Podobno. Tak zauważyłem. Prawdopodobnie. Używał tych określeń bardzo często, bo nie lubił rzucać absolutami w kwestii zagadnień, co do których miał jedynie przypuszczenia. Z obserwacji gości w jego rzeczywistości wyciągał sporo wniosków, ale przez zmienność umysłów nigdy nie mógł być pewien, że to co widzi nie jest jakąś anomalią wykorzystaną przez ich własny wymiar, przez prawidła, których nie znają, ale które funkcjonują. Inna sprawa, że wielu rzeczy nie rozumiał i dopisywał sobie do tego wygodną lub jak najbardziej ekstrawagancką hipotezę. Ech, w końcu trzeba się wykraść do tego zakazanego świata i na chwilę zostawić ukochany Las. I przestać się obijać. Tyle czasu czekał, aż coś się stanie ciekawego, a kiedy się stało to on się wykręca i to tak naprawdę przez lenistwo. No może nie do końca lenistwo. Bardziej hamuje go obawa przed rozczarowaniem. Nikt nie lubi rozczarowań.

Morze szumiało, gwiazdy lśniły za równo na nieboskłonie jak i na falach. Było ładnie. Było spokojnie. Lugus tutaj nie pasował. Był głośny, rozgadany. Po co właściwie tutaj przyszedł? Szydzić z Fey? Jeśli tak to mu się udało.
Chciała by sobie poszedł. Ale sama nie chciała się oddalać. To było tylko odrobinę kłopotliwe. Odrobinę, bo gdy odwróciła wzrok w lewo zorientowała się, że jest tam duży głaz wystający z wody tuż na jej linii. Postąpiła krok, dwa, skoczyła i już siedziała na głazie. A w ułamku chwili, pomiędzy staniem a siedzeniem stała się syreną. Piękny rybi ogon opalizował każdym kolorem tęczy, biorąc sobie ciemny błękit za podstawę. Jej włosy przybrały podobny kolor, a sukienka zamieniła się w krótką, pół przeźroczystą bluzeczkę, pod którą można było zobaczyć muszelkowy biustonosz.
- Szukałam spokoju - skłamała płynnie, wciąż zachowując kamienny wyraz twarzy. Chociaż czy to można nazwać kłamstwem? Nie była przekonana, co robiła w tym miejscu, ale spokój był zawsze dobrym wyborem by go poszukać. A to miejsce było ładne i spokojne. Co najmniej gdy nikogo w nim nie było. A teraz były całe dwa sny. To o jeden sen za dużo.

Morze szumiało, gwiazdy lśniły, wróżki zamieniały się w tęczowe syreny, a las suszył włosy na jelenich rogach. Czy tak zawsze wyglądało życie marzeń? Czy były one przyzwyczajone do każdego bajecznie pięknego i pojawiającego się znikąd elementu sennej rzeczywistości?
Senna pogawędka dwóch istot mokrych od świetlistych fal, niosła się leniwie ponad taflą wody. Dźwięki jakby rozchodziły się tutaj wolniej niż w innych miejscach - od niechcenia, trochę kapryśnie, lekko. Dlatego też, gdy siedzące na oddalonych skalach syreny zaprzestały kuszenia marynarzy pięknym śpiewem, na rzecz posłuchania cudzych słów - minęło całkiem dużo czasu. Więcej niżby minęło na przykład w wymiarze ludzi. Jeszcze więcej czasu minęło od momentu, gdy roześmiały się, otworzyły usta i zaczęły łapać słowa pogawędki Fey i Lugusa do swoich płuc. Ale potem już czas można było liczyć w drugą stronę, bo syreny krzyknęły i oddały wyłowione w powietrzu słowa: "Co las robi w morzu?" "dzieci" "chwaściki" "Szukałam spokoju." Słowa pognały ponad falami szybciej niż wcześniej, a syreny złapały się ich niewidzialnych grzbietów, jak u delfinów, i pomknęły wraz z nimi ku plaży. Gdy tylko znalazły się na tyle blisko, że bez problemu mogły przyjrzeć się osobom, które je wypowiedziały - puściły się grzbietów i zanurzyły z powrotem całe w słonej, błyszczącej się wodzie.
Chwilę obserwowały dwójkę na plaży, wysuwając ponad wodę tylko oczy. Fey zachwycała je, bo wyglądała jak one, ale do nich nie należała. Lugus zaś był piękny i dało się słyszeć ciche westchnienia akurat, gdy do jego uszu doszły słowa "Co las robi w morzu". Podobał im się ten widok. Były zachwycone kimś nowym. Miały ochotę obserować ich jak najdłużej, ale gdy tylko upewniły się, że oddane słowa wróciły do uszu właścicieli, niczym echo - klasnęły ogonami, odwróciły się i umknęły. Były zbyt płochliwe na kontakt tak blisko lądu.
Nie pozostawiły jednak po sobie tylko westchnień i słów. Raptem, w miejscu w którym klasnęły ogonami, zaczął formować się obły kształt. Wkrótce nabrał on charakteru, krawędzi i po chwili Fey i Lugus mogli zobaczyć, że z wody uformowała się oślepiająco błyszcząca i nieprzenikniona muszla. Była wielkości dwóch głazów, na którym siedziała Fey. Nie można było zobaczyć co znajduje się w jej wnętrzu, z całą pewnością jednak można było usłyszeć, że dochodzą stamtąd niskie, rozedrgane dźwięki.

To mu się trafiło. Wszechmatka Wróżek nie stanowiła najbardziej rozgadanej kompani, ale z drugiej strony nie spodziewał się tutaj spotkać kogokolwiek. W tej teorii wychodziło, że Fey i tak stawała się przodownikiem pracy w zakresie świadczenia usług towarzyskich, które z najstarszym zawodem świata nie miały nic wspólnego. Chociaż, wróżki podobno spełniają życzenia. I są złośliwe. Gdyby tylko Lugus znał świat śmiertelników i jego historię to nie omieszkałby dojść do wniosku, że kurtyzany to jednak były wróżkami. Albo na odwrót. W ten czy inny sposób jeszcze wszystko przed nim, szczególnie informacja, że bardzo często również towarzyszył temu magiczny pyłek tylko z jakiegoś powodu nie przywodził na myśl brokatu.
- Spokój. Który spokój? Wiesz, jest wiele rodzajów spokoju. Inny krząta się po lesie, dając odpoczynek w cieniu i niezliczone, przytulne kąciki pomiędzy mchem a krzewami. Jego brat bliźniak w takim miejscu jak to z kolei koi przestrzenią, wręcz nieważkością. Na dodatek tyle aspektów w jednym miejscu. Gwiazdy, woda, piasek, wiatr. Nie chcę cię martwić. - powiedział z szelmowskim uśmiechem, obserwując jak Fey przemienia się w syrenę. Zawsze zastanawiał się czy to aby wygodna forma i pomimo iż był święcie przekonany, że mógłby ją taką uczynić z własnego widzimisię to nie lgnął do mieszania się w żywioł wody. Jego natura zbyt mocno była związana z hektarami drzew.
- Tutaj w gruncie rzeczy zawsze jest tłoczno. Tylko potencjalnych gości. - rozłożył ramiona, przemieniając jednocześnie szatę w zarzucony luźno szal, które struktura kazała podejrzewać, że każdy splot to arcydzieło leśnej finezji. Cieniutkie łodyżki i gałązki zdolne przejść przez oczko igły, drobne listki tworzące puszystą powierzchnię i tylko gdzieniegdzie zdarzył się drobny kwiat lub malutki grzybek na chudej nóżce. Zupełnie jakby wyglądał ciekawsko pod nieobecność rodziców. Jedynie ciemnozielone spodnie pozwalały nie odpłynąć w ten wizji Pana Lasu.
Chwile później do jego uszu dobiegło echo ich własnych słów. Odwrócił wzrok w kierunku tafli wody, jednakże zobaczył tylko rozchodzące się kręgi. Wyczuł figle w powietrzu, sam wiele razy znikał i pojawiał się za losowymi drzewami, gdy spotykał wędrowców w Lesie, straszył w dziecinny sposób, a innym razem po prostu nie pozwalał dać się zlokalizować. Nawet tym razem postanowiłby poszukać żartownisiów, ale ledwo postąpił krok do przodu na jego oczach zaczęła formować się sporych rozmiarów muszla. Aż uniósł brew, aczkolwiek jednocześnie kąciki jego ust zadrżały, aby w końcu unieść się w łobuzerskim uśmiechu.
- Więc ty sobie zagarnęłaś kamień, niech będzie. Niech służy - tobie i twym dzwoniącym maluszkom. Ja chętnie zobaczę co sam ocean nam tu podsunął.
Klasnął w dłonie i zatarł je, po czym od pasa w dół zaczął się zmieniać. Jego nogi i biodra pokryły się korą spomiędzy której raz na czas wychynął chwaścik czy inna huba. W ten sposób zyskał dwie długie, całkiem giętkie jak na drewno kończyny. Postąpił krok do przodu, który był równy prawie dziesięciu zwykłym. Zanurzył gałęzie w wodzie i przeniósł ciężar, wyczuwając stabilne dno. W świecie Marzeń nic nie było stabilne, nawet system nerwowy Lugusa, ale kto by się przejmował. Sam druid zaś nachylił się w kierunku muszli i zaczął nasłuchiwać.
- Jest milion opcji, ale obstawiam, że ktoś się z ciebie nabija, mnie kusi, a do tego narzeka na niewdzięczność gówniarzy ze sfery Marzeń dziecięcych.
Nasłuchiwał jeszcze moment, po czym również zmienił swoje ramię w plątaninę poskręcanych gałązek, które na podobieństwo macek zaczęły oplatać brzegi muszli, starając się wychwycić jakąś przerwę, ubytek.

Bywały lasy, które rosły w wodzie. Fey doskonale sobie zdawała z tego sprawę, ale wolałaby gdyby ten konkretny Las znalazł sobie inne miejsce by rosnąć. Gadał, i gadał, i gadał. Słowa nieustannie wylewały się z jego ust, tak jakby uważał, że fale są za ciche i trzeba jeszcze bardziej zakłócić tę względną ciszę. Fey tego nie rozumiała i nie chciała zrozumieć.
Zaczęła zaplatać włosy, starając się nie słuchać Lugusa. On mówił, a ona jakby nie słyszała. Aż w końcu usłyszała - syreny przyniosły echo, a wraz z echem... Coś. To było o wiele ciekawsze niż paplanina Lasu i, w przeciwieństwie do niego, nie aż tak powszechne w wymiarze marzeń.
Hop, i Fey była w wodzie.
Syrenką będąc podpłynęła sprawnie do dziwnej muszli i zaczęła ją opływać z każdej strony, zaglądają za równo nad wodą jak i pod wodą. Zaczęła ją też opukiwać. Puk puk, stuk stuk, puk puk puk. A że dźwięki pojawiały się nie tylko gdy w muszlę pukała to przyłożyła do niej ucho i słuchała.
Odskoczyła od muszli gdy Lugus postanowił siłą ją otworzyć, ale nie odezwała się słowem. Nie była zadowolona z takiej akcji, ale z drugiej strony była ciekawa, czy się Lugusowi uda. Obserwowała. Niecodziennie w końcu syreny wznoszą z wody olbrzymie muszle.

Muszla pozostawała niewzruszona na wysiłki Lugusa. Jej powierzchnia była mocna tak, jak gdyby została stworzona ze skały, nie z wody. A jednak można było na niej dostrzec delikatne pływy zsynchronizowane z falami na morzu. Była jego częścią
Dźwięk w środku to narastał, to przycichał, ale powoli jakby stawał się bardziej rozpoznawalny. Rozeznany w żyjątkach ziemi Lugus mógł rozpoznać, że dźwięk ten wydaje jakaś żywa istota. Fey mogła usłyszeć zaś drżenia trzepotu skrzydeł. Niemniej na zewnątrz pozostawało to niskim, falującym tonami buczeniem.
Aż w którymś momencie coś się zmieniło. Kiedy Fey przyłożyła ucho do muszli, coś pod nim zaczęło zmieniać kształt. A gdy oderwała głowę, zobaczyć mogła, że w miejscu tym pojawiło się inne ucho, które teraz, niczym wodne stworzenie zaczęło płynąć na "dziób" muszli, rozsuwając gałęzie białowłosego marzenia. Kiedy dotarło do miejsca, w którym można byłoby zamocować zamek i powiesić kłódkę - zatrzymało się.
Gdzieś w oddali dało się słyszeć kolejne powracające echo: kusi, kusi, kusi.

Lawirowanie z pół-rybą pod gałęziastymi nogami byłoby problematyczny, jednakże na całe szczęście Fey, jak na wróżkę przystało, wykazywała się satysfakcjonującą zwinnością. Dzięki temu Lugus skupił się na samym niezidentyfikowanym obiekcie pływającym, choć jego wysiłki nie przynosiły efektu. Jednocześnie go to frustrowało i podsycało płomień fascynacji. Marzenie Lasu było już z natury bardzo ciekawskie, ale z łatwością podwajała, a nawet potrajało natężenie tej cechy charakteru. Głównie dlatego większość mu podobnych istot nie tolerowała go zbyt długo w swoim towarzystwie - miał brzydki zwyczaj zaspokajania ciekawości kosztem innym, w końcu z perspektywy pierwszej osoby nie zawsze da się wszystko zobaczyć. No i było zabawniej, gdy ktoś wpadał na przykład w zakamuflowane sidła. A druid śmiał się i śmiał.
Wyprostował się i założył ramiona na piersi, obserwując ze szczerym rozbawieniem jak muszla pożycza sobie na swój sposób ucho jego mimowolnej towarzyszki zabaw w Zatoce. Jakaś samotna, giętka gałązka podrapała Las za uchem, po czym zaczęła poruszać się jakby sprawdzała stopień wysuszenia białych włosów.
- Widzisz? Możesz być z siebie dumna. Samotne muszelki biorą z ciebie przykład. I chyba podsłuchują. Kto by pomyślał, że czai się w tobie tyle zła. - powiedział teatralnie, z pasją łapiąc się za środek klatki piersiowej i przykładając wierzch dłoni do czoła. - Pocałuj ją, może wtedy zacznie z nami rozmawiać. - dodał jeszcze, gdy gałęzie znów zaczęły się zmieniać, kłębić i przeplatać, tworząc tym razem wystające z wody grube gałęzie, na których Lugus mógł przykucnąć. Część z nich rozeszła się dookoła "daru oceanu", co ułatwiło mu przekradanie się od różnej strony niczym najlepszy asasyn wymiaru Marzeń. Nasłuchiwał, po czym ulokował się tak, aby znaleźć się przed uchem.
- Kici kici, taś taś. Dzień dobry, czy perełka wyjdzie się pobawić? Albo chociaż rzuci picie? - powiedział jak do słuchawki i pomimo, że na twarzy malowało się szampańskie rozbawienie to jego głos nie drgnął ani przez moment. Uwielbiał korzystać z rzeczy, które czasem widział bawiąc się podświadomością i wspomnieniami śniących ludzi - a czasem nawet zwierząt. Dzieciaki były tak głupie jak pocieszne, więc często korzystał z nich jak z książki z inspirującymi cytatami.

Fey, mimo wszystko, nie była fanem zmian ani dziwności. Miała swoje bardzo konkretne pole manewru, to czym się zajmowała, i nie koniecznie interesowało ją coś innego. Więc w momencie gdy muszla zaczęła się zmieniać stwierdziła, że to zupełnie nie jej bajka.
Nagle zamiast syrenki było małe światełko. Błękitne, unoszące się tuż nad wodą. Światełko nie miało twarzy, ale czuć było od niego niezadowolenie. Światełko chciało pochodzić chwilę po plaży, a zostało wciągnięte w coś w co być wciągane nie chciało. Światełko miało zamiar teraz znaleźć sobie miejsce w czyjejś świadomości i zrobić to co robi najlepiej - śnić się ludziom o wróżkach.
Coś na kształt skinienia głową zostało wykonane przez światełko w kierunku Lugusa. Nie było słów, ale dało się zrozumieć, że światełko życzy mu powodzenia. Może nie był ulubionym towarzyszem Fey, ale doprawdy, kto był, ale zasługiwał na jakąś zachętę w kierunku tego czegoś. Niech coś z tym zrobi i wróci rzeczy do stanu jak były, a Fey mu podziękuje. Na razie jednak Fey zaczęła skakać w formie swojego płomyka po falach, aż powróciła na brzeg, a z brzegu odfrunęła maleńka wróżka, która zniknęła gdzieś pomiędzy zasłoną drzew i liści.

/zt

Ucho tylko czekało na pokarm w postaci słów wypowiedziach prosto w jego środek. Wyglądało jednak jakby chwilę się jeszcze zastanawiało, jeśli ucho w ogóle może tak wyglądać. Troszkę się zaróżowiło, minimalnie drgnęło na głos Lugusa, ale potem po chwili, która wydawała się trwać zbyt długo, postanowiło ulec.
Raptem organiczny zamek zaczął się zawijać, jakby w ogóle nie było w nim żadnych chrząstek. A gdy było już kremową kulką - zagłębiło się w powierzchnię mieniącej się muszli i zniknęło. Kliknięcie. A potem dźwięk jakby ktoś przesunał jedną cegłę po drugiej. Muszla zaczęła się otwierać. Kiedy tylko pojawiła się szczelina, uwolniło się głośne buczenie, które teraz zdecydowanie można było nazwać drganiem używanych skrzydełek. Zielony blask oświetlił twarz Lugusa, do jego nozdrzy doleciał zapach słodkiej wody, rzeki, trzcin.
I raptem coś się uwolniło:
Ważka długości dwóch męskich dłoni, choć wydawało się, że czasami staje się mniejsza - zależnie od humoru. Jej smukłe, szlachetne ciało miało kolor wody w gwieździstej zatoce. W ciemności więc migotała blaskiem. Jej przezroczyste skrzydełka wyglądały jakby ktoś obsypał je drobinkami srebra. Oczy jednak miały głęboki odcień złota. Gdy głębokie odcienie niebieskiego i złota mieszały się, miało się wrażenie, że tworzą one zielonkawą łunę. Ta wewnątrz muszli już przygasła.
Ważka wystrzelił na zewnątrz i wyglądała jakby szukała Fey, bo odwiedzała wszystkie miejsca, w których tamta się pojawiła. Nie znalazłszy jej jednak podleciała do Lugusa. Zawisła tuż przed jego oczyma.
W jego głowie raptem pojawiła się myśl "dziękuję. Później leśne marzenie zrozumiało, że może albo puścić zwierzę wolno, albo je przygarnąć i obie opcje byłyby dla niego dobre. Ważka nie była bowiem zwykłym zwierzęciem, a jej życie zawsze związane było z "kimś" lub "czymś". Z pewnością jednak należała do Wymiaru Marzeń.

Z początku nie bardzo wiedział czy jego ambitna przemowa prowadzi do jakiegokolwiek pozytywnego rozwiązania, ale nie musiał długo czekać na odpowiedź. Ucho zachowywało się śmiesznie i szybko doszedł do wniosku, że musi kiedyś sam się pobawić kształtem swoich uszu. Może nie zrobi z nich kulek, bo to już jawiło się jako zbyt wielki poziom abstrakcji nawet jak na niego, ale wciąż było tyle możliwości! Może zrobiłby z nich rogi? Wtedy jedna para na głowie, druga po bokach. Jeszcze rogate skrzydła. Rogate ranczo w lesie. Brzmiało śmiesznie, choć miał dziwne wrażenie, że gdyby we śnie przyjął taką formę to prędzej by go wzięli za jego "złego brata bliźniaka". A on wcale taki zły nie był - dobry chłopak, zawsze mówi "dzień dobry" zanim przyprawi o zawał serca. Menda społeczna i morda parszywa, ale kultura pełna klasa. W końcu jak straszyć to z zasadami.
W końcu muszla otworzyła się, a Lugus aż przysłonił oczy dłonią, aby zielone światło nie oślepiło go, bo jeszcze by mu się kolor oczu zmienił wbrew jego planom - a żadna lampka nocna nie wmówi mu, że czarne jest czarne, a niebieskie jest zielonym. Daltoniści są przyjmowani w gabinecie obok. Zamrugał, po czym spojrzał na stworzenie, które ludziom zapewne wydałoby się kuriozalne, dziwne, nierealne, za to Las widział w nim jednego z wielu potencjalnych mieszkańców swej domeny. Prawie poczuł się dotknięty do żywego, gdy mistyczny owad ewidentnie szukał Wszechmatki Wróżek, ignorując jego skromną osobę, już miał się wręcz zapowietrzyć, ale żyjątko przypomniało sobie kto tutaj dzierżył obecnie pałeczkę protagonisty. Nawet podziękowało kulturalnie, cóż za wspaniałe wychowanie. Bardzo dobrze, bo jakby nie było to sporo zrobił, aby je uwolnić - nawet jeśli wcale nie czuło się zniewolone. Gdzieś tam, w odmętach Wymiaru Marzeń, Ethirpia już brała wdech, aby wygłosić obszerny monolog na ten temat.
Wyciągnął dłoń w kierunku ważki i uśmiechnął się całkiem sympatycznie, choć zawsze gdzieś na dnie jego błękitnych oczu czaiły się złośliwe iskierki. Taka natura.
- Nie ma za co, maluchu. - powiedział z rozbawieniem i narastającym ciepłem w głosie. Każde stworzenie, które mogło pasować do lasu miało jego uwagę i kredyt miłych odczuć. - Masz jakieś imię? Dziwnie będzie się zwracać per Panie Owadzie z Muszli lub Ważkosławie Pierwszy Wyswobodzony. Chyba, że tak się zwiesz, wtedy będę się śmiał, ale i tak stwierdzę, że świetne miano.

Ważka nie znała poczucia humoru. Wydawała się być bardzo poważna, jak wszystko w Wymiarze snów, gdy tyko zajrzysz za uśmiech przyjazny lub zwiastujący twój koniec. Mimo to była na swój owadzi sposób beztroska. Zakręciła pirueta nieomal zahaczając skrzydełkiem o nos Lugusa, gdy tylko usłyszała jego przyjazny ton i zdała sobie sprawę, że uwaga poświęcona jest właśnie jej. Uwielbiała uwagę, była do niej przyzwyczajona. Wielu podróżników, którzy próbowali otworzyć muszlę nieświadomie poświęcało uwagę właśnie jej. Ale ważka była wybredna i syreny o tym wiedziały. Tym razem jednak coś spodobało jej się we dwójce marzeń próbującej otworzyć jej więzienie... lub dom. Muszla miała tę dziwną właściwość, że nie pozwalała owadowi się wydostać na zewnątrz, jeśli tylko nie znajdzie kogoś, z kim szczerze chciałaby spędzić czas. Teraz, gdy unosiła się przed twarzą leśnego marzenia, zrozumiała, że czuła z nim dziwną więź.
- Taaak. Nazywaj mnie... Jak chcesz.
Po tych słowach z jej skrzydełek posypał się delikatny złoty pyłek, a ważka zadrżała.
- Schować się - powiedziała i raptem zapikowała trochę ponad odsłoniętą przez dekolt pierś mężczyzny. Mógł poczuć tylko delikatny ucisk i swędzenie. Potem nie było już nic. Ważka zniknęła, za to na jego skórze pojawił się zielonkawy obrazek zwierzątka. Wyglądał zupełnie jak kilkucentymetrowy tatuaż. Nie łatwo będzie ją stamtąd wyciągnąć. Najpewniej wyleci dopiero, gdy będzie tego chciała.
W jego myślach pojawiły się jednak informacje, zupełnie jakby owad do niego przemawiał. Dowiedział się więc, że w dowolnej chwili może znów być oddzielnym bytem o określonym kształcie i że bardzo chętnie będzie mu pomagać... Może bowiem latać w różne miejsca, obserwować i przynosić informacje. Może też czasem z nim porozmawiać, jeśli będzie mu nudno albo zanucić jakąś piosenkę, która otworzy inne magiczne muszle... O ile kiedykolwiek na takie trafią. Zresztą... Pewnie potrafiła jeszcze dużo więcej, ale nie powiedziała już o tym. Nie powiedziała też w jaki sposób można ją przekonać, by przestała być tatuażem. Tego Lugus już sam będzie musiał się dowiedzieć.