Charyzmatyczny samotnik. Spokojny szaleniec. Urokliwa paskuda. Lugus nosi i nosił od zawsze wiele sprzecznych imion, na dodatek żadnego z nich nie nadał sobie sam. Od zawsze - a może tylko odkąd pamięta - był przywiązany przede wszystkim do Lasów i to w nich głównie przebywał. Czasem wystarczyło mu tylko jedno drzewo, jeśli teren nie sprzyjał, co nie oznacza, że jego stopa nigdy nie postanęła w miejscach nieskalanych siłami natury. Zazwyczaj inne Sny miały problem ze sklasyfikowaniem czy w ogóle go lubią. Miernik sympatii skakał pomiędzy "dobry ziomek druid" a "wkurwiasz mnie już". Lugusa i tak to bawiło, aczkolwiek mało Snów rozumiało jego poczucie humoru. Przez to zaczynał się nudzić i coraz częściej zaszywał się w Lasach, znając ich ścieżki jak nikt inny. Prawie jakby zniknął, rozpłynął się w zielonej gęstwinie.
Wtedy nadszedł kryzys, choć może dla tak ambiwalentnej istoty wybawienie. Bramy, o których nikt nie myślał do tej pory, wrota do świata obiektów ich zabaw stanęły otworem. Tego potrzebował i to właśnie ten incydent tchnął w niego nowego ducha. Nowa rzeczywistość. Nowe tereny, a tym samym nowe lasy. Czym się różniły od tych w Wymiarze Marzeń? Tyle pytań i tylko jeden sposób na poznanie odpowiedzi. Sposób, które Lugus uczepiłby się, choćby był największą torturą, z jaką przyszło mu się mierzyć.