Porwie cię w ramiona. Obróci wokół własnej osi, aż stracisz orientację, roztańczy, podrzuci wysoko, wysoko w powietrze, aż zaprze ci dech w piersiach, a wiatr porwie twój śmiech. Będziecie śmigać między wierzchołkami drzew, ścigać się z ptakami, gonić chmury, a kiedy się zmęczysz, bez wysiłku weźmie cię na plecy i zaniesie z powrotem do domu. Poczucie, że świat stoi przed tobą otworem, zostanie z tobą na długo.
Potarga ci włosy, zagwiżdże w uszach, lodowatym palcem wciśnie się między warstwy ubrania. Rozwieje wszystkie twoje myśli, tak, że nie dadzą się złożyć z powrotem w sensowną całość, wyrwie wszystkie sprawy, których trzymasz się kurczowo, poniesie plany nie wiadomo dokąd. Jeszcze przez kilka dni nic ci się nie będzie kleić, a wszystko będzie lecieć z rąk.
Muśnie twój policzek ciepłym, delikatnym podmuchem, przyniesie sugestię ulubionego zapachu, pchnie cię lekko do przodu, kiedy najbardziej będziesz tego potrzebować. Jeśli przyprawi ci skrzydła, to raczej wróbla niż orła, ale tak czy siak będzie ci ciut lżej, ciut łatwiej, jakby wiatr wreszcie przestał wiać ci w oczy.