Niska trawa gdzieniegdzie usiana drobnymi kwiatami to typowy widok tuż na skraju lasu. Pola i łąki poza lasem są niewysokie, trochę podmokłe, zdolne do przemoczenia butów i pozostawienia po sobie dużej ilości błota. Dopiero wchodząc dobry metrów wgłąb lasu można zobaczyć pierwsze paprocie i inne krzewiny, czy nawet usłyszeć ptaki. Obrzeża bowiem są bardzo ciche i spokojne. Panuje na nich idealna, naturalna cisza będąca w stanie ukoić nawet najbardziej rozszarpane nerwy. Tylko czasami przerywa ją dźwięk jelenia szybko uciekającego wśród szeleszczącej trawy.