Odkąd tylko istnieli ludzie rozumni, istniała emocja dumy. Nadal pamięta pierwszego człowieka, który sprowadził go na świat. Pierwszy prymitywny głupiec, który podniósł ostry kij i zabił tygrysa, grożącego jego rodzinie. Nie miał imienia, wtedy ich jeszcze nie było, ale wszyscy w jego plemieniu czcili go aż do śmierci. Przeżywał tą pierwszą scenę triumfu człowieka nad naturą w snach wielokrotnie i wtedy jeszcze rosnący aspekt dumy nie musiał się wielce starać by rosnąć w siłę spijając to uczucie. Na świecie było jednak więcej prymitywnych myśliwych, którzy ruszali w ślady pierwszego łowcy i na czym innym skupiali dumę ze swoich sukcesów, inaczej byt karmiący się ich snami być może ewoluowałby w aspekt łowiectwa. Jeden z innych prymitywnych myśliwych nie skupiał się na zwierzętach a na okrzykach uwielbienia współplemieńców i kobietach, które same się mu oddawały. Inny na tym jak pięknie oprawiał skóry. Co człowiek, to inna zachcianka.

Wraz z wyrafinowaniem ludzkości, rosło wyrafinowanie tego z czego czerpali dumę. Senny aspekt tej emocji był zawsze tam, gdzie ludzkość odnosiła swoje największe sukcesy. Oglądał konstrukcję piramid, odwiedził Cezara, kiedy nazwano go Imperatorem, patrzył jak powstaje kościół katolicki. Dbał o sny kardynałów, królów, generałów, uczonych. Rozgrywał kampanie wojenne przeciw snom Napoleona, by ten mógł maszerować ze swoją senną armią dookoła świata. Obiecywał Kopernikowi rozgłos na całym świecie kiedy ten spisywał prawdę o naturze kosmosu. Podszeptywał Michałowi Aniołowi, że Dawid będzie po wsze czasy zachwycał ludzi.

Zawsze kiedy ludzkość stawiała kolejne przełomowe kroki, aspekt dumy był tuż obok, ucząc się i powoli zaczynając wykształcać własną dumę, wobec siebie samego. Te wszystkie wielkie osobistości, które zmieniały świat przychodziły i odchodziły. On był wieczny. Nie rozumiał wiele więcej ale nosił ze sobą jedną myśl. Był lepszy. W swoim świecie, mógł wszystko. Ludzie, wszyscy, wielcy i malutcy, pragnęli tego, co reprezentował. Pragnęli jego. On był sensem życia ludzkości. Coraz bardziej popadał w samozachwyt, coraz mniej patrząc na ludzkie triumfy jako na coś wspaniałego a coraz bardziej widząc ich jako stopnie ku własnemu triumfowi. Ludzie zaczynali chcieć coraz więcej a on dawał im coraz więcej, stając się coraz bogatszym względem swoich braci i sióstr. W końcu wierzył, że ludzkość była jedynie drabiną dla jego własnego wywyższenia, zapominając o Głosie, który nadawał kierunek snom. Nie pojmował czym dane wywyższenie miałoby być, co mu dać ani jak miałoby nadejść. Sny wtedy nie były do tego zdolne. Rozumiał jednak, że czekało na niego i tylko na niego coś wyjątkowego.

W końcu jednak, nawet sen czekało nieprzyjemne przebudzenie. Wszystko co zdobył przez nieprzeliczone lata, zniknęło w mrugnięciu oka wyższej siły, której istnienie zostało zapominanie przez Dumę. Nie znał złości, nie znał porażki. Nie stykał się z takimi emocjami. Były jego kompletną antytezą i cudem chyba tylko nie przestał istnieć w tym momencie jak materia spotykająca się z antymaterią. Przez długi czas nie rozumiał co się stało. Nie był do tego zdolny. W końcu jednak, zinterpretował sytuację tak jak tylko on mógł. Głos był jego wywyższeniem. Tym do czego dążył. Manifestacja Dumy, w sennym świecie siedząca niczym uwieczniony w rzeźbie myśliciel wyprostowała się i podniosła głowę ku nieopisanej otchłani „nieba” ich wymiaru. W spojrzeniu miał coś, czego nigdy żaden jego brat ani siostra nie pomyśleliby, żeby obrócić przeciw Głosowi. Wyzwanie.