Dla wielu osób dzieciństwo jest jednym z najszczęśliwszych okresów w życiu, ba, niektórzy mają problem, gdy nadchodzi dorosłość i są zmuszeni opuścić krainę bezpieczeństwa oraz zabawy, a następnie pozwolić, aby odpowiedzialność, dojrzałość i obowiązki zajęły jego dotychczasową egzystencję. Jednakże istnieją ludzie, których traumatyczne przeżycia zniszczyły obraz sielankowego, spokojnego dorastania. Posiadanie toksycznych rodziców, przemoc w rodzinie czy gnębienie w szkole wytwarzają blizny na psychice, których nawet najstraszniejszy Koszmar nie potrafi po sobie zostawić. Takie jednostki Dolly uwielbiała najbardziej. Wystarczyło podrasować wizję stworzoną z ówcześnie znalezionego wspomnienia, a śniący emanował strachem na żałosny odgłos odpinanego paska czy zapach alkoholu, który w kilka sekund wypełniał jego nozdrza. Dorośli mężczyźni i kobiety w ułamek sekundy znów stawali się tymi słabymi dzieciakami, które nie były w stanie pokonać swego oprawcy. W takich przypadkach nie bawiła się w przedstawienia czy atrakcje na poziomie słabych horrorów. Wszystkie potwory, jakich potrzebowała, dawno stworzyło samo życie. Ona tylko musiała w najbardziej okrutny sposób wyolbrzymić koszmar minionych lat.
Motyw dzieciństwa upodobała sobie z bardzo prostych powodów. Uwielbiała straszyć dzieci. Nie było to trudne zajęcie, a do tego bardzo wdzięczne- reakcje maluchów na osobliwe wizje były o wiele bardziej satysfakcjonujące niż dorosłych, a sen płynął bez najmniejszych zakłóceń. Naiwność oraz strachliwość dzieciaków sprawiała, iż czasem wystarczała ciemność i odgłos pozytywki, aby wywołać dziką panikę. Niestety ze staruchami nie było już tak wesoło, a Dolly wiedziała, że nawet najbardziej niedojrzały bachor kiedyś dorośnie… Dlatego też zawsze sprowadzała tych wyrośniętych ludzi z powrotem do kojca i przedstawiała im makabryczną marę niczym dobranockę. Nie pozwoliła, aby upływ czasu wyrwał z jej szponów nawet najstarszych przedstawicieli rasy ludzkiej. Każdego degradowała do pozycji dziecka i znowu straszyła tym wielkim światem, straszliwymi zabawkami czy też dusiła smoczkiem.
Gdy Głos się odezwał, Dolly miała wrażenie, iż właśnie skończyło się jej dzieciństwo. Nie wiedziała dokładnie, skąd pochodzą takie przemyślenia i przez jakiś czas nawet nie była w stanie ich opisać. Jednakże zaczęła czuć, a to ani trochę jej się nie spodobało. Otwarta Brama oraz strata Sennego Pyłu przywiodła na myśl Dolly kończący się etap, do którego ani trochę jej się nie śpieszyło, a który tak często widziała w snach swych ofiar. Niestety, kiedy zobaczyła, że okoliczne Koszmary wypełzają przez Bramę, poczuła, iż też powinna odkrywać nowy świat, nie chciała zostać w tyle.