Odkąd tylko była, ludzie wydawali się jej... Dziwni. Nic nie rozumieli. Niszczyli wszystko dookoła siebie. Niszczyli piękne kwiaty, drzewa... Lawenda od zawsze darzyła kwiaty szczególną uwagą. Jedynymi kwiatami, które jej w ogóle nie interesowały, były róże. Miały kolce, które nie wydawały się zbyt subtelne dla Lawendy — przejęła je jej, jak to zwykła określać, koszmarna siostra. Nic dziwnego więc, że w snach, które zaczęła tworzyć, kwiaty stanowiły ich główny wątek. Z początku piękne, z biegiem trwania snu zmieniały się w okropne kreatury. Wydzielały trujące gazy. Wabiły człowieka do położenia się wśród nich, kusząc miękkością, po czym bezlitośnie dusiły nieszczęśnika, topiąc go wśród siebie. Sny Lawendy zawsze miały element zaskoczenia, będąc przy tym przerażające, ale też piękne.
Nawet pomimo tego, nigdy nie mogła powiedzieć, że sprawiało jej to radość. Wszak w środku nie czuła nic. Ni smutku, ni szczęścia. Nie czuła żalu, widząc, jak ludzie niszczą kwiaty, nie czuła gniewu. Nic. Nie przeszkadzało jej to. W końcu jak można tęsknić za czymś, czego się nigdy nie doznało? Jednak ostatnie wydarzenia wszystko zmieniły. Coś się kończyło, jednocześnie coś się zaczynało. Coś miało się zmienić w Lawendzie, chociaż ona sama była jeszcze tego nieświadoma — nie potrafiąc uchwycić owej zmiany, która znikała tak szybko, jak się pojawiała.