Kiedy życie jest ciemne i smutne, dobrze, by przynajmniej sny były kolorowe.
Życie Nali nie zawsze było ponure. Kiedyś tryskało radością i kolorami, połyskiwało szczęściem i dobrymi wspomnieniami. Urodziła się jako owoc dwójki kochających się ludzi. Przez całe dzieciństwo otaczał ją piękny zapach kwiatów i ich cudowne kolory, które widziała, chodząc między półkami w kwiaciarni rodziców. Nie było ich stać na zagraniczne wyjazdy w góry każdego weekendu, ale nie brakowało im na codzienne potrzeby. No i mieli siebie, swoją miłość, a to było najważniejsze.
Szkolne lata też były kolorowe. Z typowym dla dziewczynki zapałem przyozdabiała zeszyty przedmiotowe i zapełniała ćwiczenia po kolei, starając się, by okrągłe literki wyglądały jak małe kółeczka, a wszystkie kropki i daszki miały jednakową długość i były na podobnej wysokości. Była dobrą uczennicą, marzeniem wszystkich nauczycieli, dzieckiem, które z dwoma warkoczami i w spódniczce do kolana stało w pierwszym rzędzie na szkolnych apelach.
Kiedy życie Nali stało się ponure? Na początku nic tego nie zwiastowało. Można by nawet uznać, że toczyło się w jeszcze wyraźniejszych barwach, gdy poznała jego. Ciemne oczy i pozostawiona w nieładzie, jeszcze ciemniejsza czupryna, chwyciły ją za serce. Lubiła go. Zupełnie inaczej niż innych chłopców. I on najwyraźniej lubił też ją.
Nie sądziła, że na drodze do ich wiecznego szczęścia stanie coś, co objawia się zaledwie kilkoma milimetrami i jest niewidoczne ludzkim okiem. Przecież wszystko było dobrze, gdy kończyli szkołę. Jeszcze lepiej, gdy rozpoczynała pracę w kwiaciarni rodziców. Nic nie mogło jej pokonać w chwili, gdy on był blisko niej, ujmował jej rękę, obejmował ją ramionami. Szczęście było bezkresne i zostało odcięte grubą, ciemną linią od życia, które teraz wiedzie. Linia taką, jak ta, która pojawiła się na ekranie kardiomonitora, gdy jego serce przestało bić, zmęczone chorobą, która zjadała go od środka.
Teraz Nala nie jest szczęśliwa. Dotykając zdjęć i mocniej wtulając się w bluzę, którą kiedyś u niej zostawił, zasypia na swoim łóżku, zmęczona udawaniem, ze wszystko jest dobrze. Bo świat nie wie, że każdego dnia gdy Nala zasypia, ma nadzieję, że następnego ranka się nie obudzi i dołączy do niego.