Everybody wants to go to heaven,
but nobody wants to die.

Śmiem rzec, iż śmierć to najprostszy motyw wśród mojej koszmarnej bandy - wszak każda istota ludzka obawia się końca życia; niektórzy tylko trochę mniej, inni więcej. Wystraszyć kogoś w ten sposób jest bardzo łatwo, zwłaszcza jeśli chodzi o bezbronną śpiącą istotę, zamkniętą we własnym umyśle, z którego nie może się wyrwać.
Prawdziwą sztuką jest sposób w jaki to robisz, a śmierć - uwierz mi na słowo - daje ogromne pole do popisu, z którego ja mam niewyobrażalną frajdę. To jak losowanie na loterii, wiesz? Generalnie nie zastanawiam się nigdy na kogo padnie dzisiaj mój wybór; głowę zaprzątam sobie kolejnymi wymyślnymi scenariuszami na temat śmierci... Czy będzie to ukochana babcia z chorobą wieńcową? Nienarodzone dziecko, które miało bezpiecznie tkwić w łonie matki jeszcze 3 miesiące? A może domowy kociak miauczący żałośnie pod kołami samochodu? Czekaj, wiem! Czekasz na męża, który do tej pory siedzi w Iraku? Szkoda, gdybyś miała na własne oczy zobaczyć snajperów ostrzeliwujących jego obóz.
Przekonaj się na własnej skórze jak to jest, kiedy umierasz z bólu. Kiedy twój dom się pali, a ty nie masz żadnej możliwości ucieczki, podczas gdy płomienie zajmują twoje ubranie. Kiedy topisz się na środku jeziora, woda wypełnia twoje płuca, a ty łapczywie starasz się złapać oddech. Kiedy biegniesz przed siebie z całych sił i nagle słyszysz wystrzał, a potem już tylko ból w klatce piersiowej i krew, która powoli przesiąka twoje ubranie.
Nie zaznasz ze mną spokoju. Jestem w stanie odebrać ci to, co kochasz. Każdej. Kolejnej. Nocy.

Odważysz się zasnąć?