- Dlaczego Rio? - zapytała starsza pani, wpatrująca się w różowy wózek, który pchała bardzo młoda dziewczyna.
- Och... Byłam na długich wakacjach w Rio de Janeiro - zaśmiała się matka, poprawiając kocyk, którym utuliła swoją córeczkę.
- A gdzie tatuś? - z typowym dla staruszek zaciekawieniem, kobieta nie dawała młodej mamie spokoju.
- Nie wiem. I jakoś mało mnie to obchodzi - wzruszyła ramionami i nawet się cicho zaśmiała. Już dawno zapomniała. Już dawno się z tym wszystkim pogodziła, że została z Rio sama jak palec.

- Rio, dlaczego robisz wszystko, aby tylko zrazić ludzi, którzy choć na chwilę poświęcą ci uwagę? - w całym swoim dotychczasowym życiu ciągle słyszała tylko pytania. Pytania i polecenia.
Rio zrób to, Rio zrób tamto... Rio przestań, Rio weź się do roboty. Rio czemu, Rio dlaczego, Rio po co.
Sześciolatka wzruszyła ramionami, robiąc naburmuszoną minę.
- Jeżeli będziesz się tak zachowywała, zostaniesz tu do osiągnięcia pełnoletniości. A tego chyba obydwie nie chcemy, hm? - dziewczynka pokiwała tylko główką, odwracając się od wychowawczyni i idąc do kąta, w którym spędziła już chyba pół swojego życia.

- Boże, Rio znowu miałaś koszmar? - westchnęło dziecko z drugiego końca pokoju, zapalając lampkę nocną.
Dziewczynka siedziała na łóżku. Przytulała kolana do klatki piersiowej i chwiała się to w przód, to w tył. Cicho płakała
- Przestań wyć, to był tylko sen - burknęła, gasząc światło, a następnie odwracając się tyłem do zagubionego dziecka, które nie mogło się uspokoić.

Tylko sen...

- Gdzie jest twoja mama? - załapał ją za rękę tak mocno, że batonik, którego schowała pod jeansową kurtką, wypadł na podłogę.
Szarpnęła raz, drugi. Ochroniarz był... Dużo wyższy i silniejszy. Myślała, że mu ucieknie. Z resztą jak zwykle - przecież do tej pory jej się to udawało.

- Zapiszesz w zeszycie wszystko, co ci się tym razem śniło? - staruszka pogładziła nastolatkę po głowie, podając jej do ręki notatnik, w którym miała zapisywać każdy swój koszmar, jaki zapamiętała.
- O dziwo... Nic - była w ciężkim szoku. - Pierwszy raz odkąd pamiętam nie miałam koszmaru - spojrzała staruszce w oczy, a ta odpowiedziała jej tylko uśmiechem.