Nie, nie jestem zła. Dobra też nie. Właściwie nigdy nie spotkałam nikogo dobrego, ani złego. Wszystko jest po prostu szare, wymieszane do tego stopnia, że trudno oddzielić jedno od drugiego, postawić wyraźną granicę. Jednak nie odbiegając od tematu, ja po prostu jestem. Nie prosiłam by mnie stworzono. Właściwie głęboko wierzę, że ludzkie życie byłoby dużo piękniejsze gdyby mnie nie było. Jestem wątpliwością, która powoli rozrasta się w umyśle. Rozpaczą i pustką wyżerającą wielką dziurę w piersi, której nic nie może zapełnić. Po części jestem szaleństwem, gdy w pustym mieszkaniu słychać tylko szum wody, gdy świadomość podpowiada, że kiedy nas zabraknie świat będzie parł naprzód jak gdyby nigdy nic się nie stało. Każdej nocy szepczę opowieści o niezrozumiałych bohaterach, karmię wielki grzech pychy i naganiam zdesperowanych w stronę śmierci. Prawda jest taka, że ja też łaknę bliskości; miłego słowa, dotyku, prostych, codziennych rzeczy. Ale to przeczy temu, kim jestem i dlaczego mnie stworzono. Najbliższa namiastka tego marzenia to wciąganie śniących w moją pułapkę, sączenie jadu w ich uszy, powtarzanie, że ja wiem, rozumiem, też tam byłam i naprawdę nie ma stąd już wyjścia. Bo kto raz popadł w samotność, ten z pewnością jeszcze ją odczuje. Nie raz, nie dwa. Bo ludzie to kruche istoty. Przychodzą i odchodzą, zostawiają się nawzajem czy to celowo czy zupełnym przypadkiem. Ci, którzy pozostają, wracają do mnie tylko po to by odejść, gdy tylko nauczą się kochać na nowo. Tkwię w mojej własnej sieci. Z racji tego, kim mnie stworzono, nigdy się z niej nie uwolnię. Wiem to i rozumiem, dlatego tak łatwo przychodzi mi sianie wątpliwości. Małymi krokami, powoli i cierpliwie, oplatam i utwierdzam w beznadziejności aż do momentu, gdy nie ma już przed nią ucieczki.