Lubił swoje życie, a raczej istnienie. Lubił wszystko, co było przed. Było mu dobrze, gdy tkwił w swoim małym mrocznym królestwie, otoczony mrokiem, z którego się składał. Przemieszczając się pod postacią czarnego dymu w którym połyskiwały jedynie intensywnej barwy ślepia; raz szmaragdowe, innym razem karmazynowe, powodował potęgujący się strach. Uwielbiał pojawiać się w snach najbardziej podatnych i niespodziewających się niczego umysłach. Potrafił każde sielankowe marzenie, zmienić w koszmar, gdy piękne krajobrazy i wymyślne krainy wypełniała przygnębiająca ciemność. Nigdy nie był pazerny na sny, stąd niejednokrotnie dzielił się zabawą z innymi koszmarami, odnajdując przyjemność w takiej współpracy. W świecie ludzi określono by go sadystą, lecz taka już była jego natura i nie czuł się z tym źle.

Nastał jednak czas po. Poczucie niesprawiedliwości, że za błąd kogokolwiek wszystkich ukarano, budził dziwne odczucia. Nie potrafił tego nazwać, gubiąc się w uczuciach, których zwyczajnie nie znał. Robił jednak swoje i bez wahania niszczył senne wyobrażenia lepszego świata z większą niż wcześniej bezwzględnością, aż do czasu, gdy zauważalnie coś zmieniło się w Nim. Przycichł, poruszając się bezszelestnie we własnym mroku, a intensywność jego działań niepokojąco zmalała. Na całe szczęście to tylko cisza przed burzą, krótkie odsapnięcie, na które pozwolił sobie tak po prostu. W jego wieku mały urlop jest wskazany...