— Mieszka i pracuje w Edynburgu, od czasu do czasu wyjeżdża jednak w rozmaite ciekawe miejsca w pogoni za inspiracją i dobrą historią.
— W życiu pisała już różne rzeczy: opisy produktów w sklepie internetowym, sprawozdania z lokalnych imprez, wywiady z mniej lub bardziej znanymi osobistościami… Obecnie pracuje dla magazynu społeczno-kulturalnego zajmującego się trochę sztuką, trochę literaturą, trochę obecnymi wydarzeniami, a przede wszystkim – tym, co dziwne, niecodzienne, w jakiś sposób obce. W wolnych chwilach pisze bloga i książkę.
— Do Oneiric przyjechała niedawno, parę tygodni po zaśnięciu Josephine. Ma ambitny plan opowiedzieć historię miasteczka i jego mieszkańców inaczej, niż do tej pory, mniej skupiając się na tajemniczej przypadłości dziewczynki, a bardziej na tym, jak cała ta sytuacja wpływa na wszystkich dookoła.

— Jej matka jest biała, ale Claire ewidentnie wdała się w ojca, bo wygląda jak rodowita Chinka.
— Mierzy raptem metr sześćdziesiąt, do tego jest raczej drobnej postury – wąska w ramionach i biodrach, o długich, szczupłych kończynach – przez co wygląda na młodszą, niż jest w rzeczywistości.
— Ma naturalnie czarne włosy, ale od kilku lat bezustannie je farbuje, wydając przy tym małą fortunę na odżywki, żeby nie mieć na głowie zupełnego siana. Obecnie jej włosy są pastelowo różowe, ale wcześniej bywały też zielone, niebieskie, rude; kiedy nie wie, na jaki kolor się zdecydować, zwykle wybiera blady, chłodny blond.
— Ubiera się głównie na czarno, na ogół w takim stylu, by móc w razie potrzeby w jednym komplecie wybrać się rano na pogrzeb, a wieczorem na bankiet.

— Jej chińskie imię oznacza elegancję i kolorowe chmury, a nazwisko – kiełek albo pęd.
— Uwielbia robić sobie testy osobowości i czytać horoskopy, przy czym nie pokłada w nich szczególnej wiary, raczej traktuje je jako źródło rozrywki. Według chińskiego zodiaku jest koniem, a według zachodniego – skorpionem z księżycem w strzelcu i ascendentem w lwie. W teście Myers-Briggs wychodzi jej zazwyczaj ENTP, a według enneagramu jest trójką ze skrzydłem cztery.
— Choruje na chorobę afektywną dwubiegunową. W tej chwili ma ją mniej więcej pod kontrolą, bo po kilku nieprzyjemnych incydentach nauczyła się wreszcie, że warto słuchać lekarza, ale terapii wciąż odmawia. Nie wstydzi się swoich zaburzeń, jeśli w ogóle ma wobec nich jakieś odczucia, to jest to głównie irytacja, że od czasu do czasu utrudniają jej życie, jak stadko źle wytresowanych psów.
— Płynnie mówi po angielsku i mandaryńsku, przy czym w obu językach ma dość czysty akcent (odpowiednio: edynburski i pekiński). Pisząc, mocno pilnuje poprawności gramatycznej, ale podczas luźnych rozmów regularnie zdarza jej się swobodnie przeskakiwać między językami, zaczynać zdanie w jednym, a kończyć w drugim, i ogólnie podchodzić do nich raczej luźno.