Przyszła na świat jako pierwsze dziecko w rodzinie Allencourt. Jej imię miało oznaczać „ciesząca rodziców”, ale też powiązana z ziemią i matką naturą. Taka właśnie była mała Gaia. Była bardzo spokojnym dzieckiem - nie sprawiała dużych problemów, nie płakała bez powodu, przesypiała całe noce. Kiedy podrosła rzeczywiście interesowała się wszystkim co związane z naturą. Uwielbiała spacery do lasu, wyciągała ojca nad wodę, wieczorami lubiła przypatrywać się gwiazdom, za to w dzień chmurom. Łączyła je w różne kształty, wymyślała nowe historie. Jak na swój wiek była nad wyraz dojrzała, jednocześnie nadal w pełni korzystając z dzieciństwa.
Większość swoich młodzieńczych lat spędziła z ojcem. To on był dla niej oparciem i nauczycielem, kiedy tak bardzo tego potrzebowała. Pokazywał jej cały świat, cierpliwe tłumaczył wszystkie jej zagwozdki, odpowiadał na ciekawskie pytania. To on był przy niej gdy uczyła się jeździć na pierwszym rowerze, dzielnie odprowadzał do przedszkola każdego ranka, budował zamki z klocków i zabierał na wycieczki. Przede wszystkim to jej tata zaraził ją pasją do literatury – zaczęła od książek dla dzieci, wierszyków, a z wiekiem zakochała się w coraz to bardziej wymagających książkach literatury klasycznej. Niewykluczone, że aż do teraz jest najczęstszym gościem jedynej biblioteki w miasteczku, czuje się tam jak w drugim domu. Może to przez wzgląd na to, że tak bardzo kojarzy jej się z ojcem?

Z matką łączyła ją przede wszystkim pasja do kuchni. Gdy Gaia była jeszcze małym dzieckiem, Anastasi udało się spełnić długo wyczekiwane marzenie, a jednocześnie bardzo dochodowy pomysł na biznes - jedną z niewielu domowych, regionalnych restauracji w okolicy. Początki były ciężkie - dużo pracy, mało plonów, ale przy wsparciu całej rodziny kobieta nie poddawała się. Z czasem diner stał się jednym z najbardziej uczęszczanych miejsc. Wraz z rozwojem knajpy, Anastasia miała coraz mniej czasu dla rodziny. W te nieliczne wieczory gdy udawało jej się wyrwać z pracy zakładała Gai za duży fartuch i otwierała przed nią książkę kucharską. Ta zazwyczaj wybierała desery - ciastka, ciasta, muffiny, tarty. Nadal pamięta zapach świeżych wypieków i ciepły uśmiech matki.
Po śmierci ojca większość czasu spędzała w dinerze z nosem wlepionym w książki. W ten sposób miała oboje rodziców przy sobie, chociaż oboje byli tak niedostępni.

Odkąd pamiętała pomagała mamie w dinerze, wraz ze swoim rodzeństwem. Niestety oni z czasem zajęli się własnymi sprawami (w głównej mierze licealnym życiem), w dinerze bywali rzadko, a Anastasi ciężko było ich upilnować jednocześnie samotnie utrzymując całą rodzinę. Gaia była tą „porządną”, prawie całe dnie spędzała w restauracji zatopiona w świecie coraz to nowszych romansideł i pomagała jak tylko się dało. Pracownicy stali się częścią jej rodziny, uwielbiała spędzać z nimi czas, bardziej niż ze swoimi rówieśnikami. Co prawda miała małą grupkę swoich znajomych, była całkiem lubiana, ale sama wolała towarzystwo książek i filmów. Mimo że była miła, szczera, zaradnna i pełna empatii, ciężko było jej swobodnie nawiązać kontakt z nowymi osobami. Całe jej dnie mają podobny schemat: pobudka, pomoc rodzeństwu, szkoła, diner, sen. Wszystko to otoczone fantastycznymi światami książek, o których codziennie marzy. Życie jakoś idzie do przodu, ale ile by dała, żeby móc przenieść się w świat fantazji. Na razie uważa, że możliwe jest to tylko w snach dzięki jej bujnej wyobraźni. Ale czy aby na pewno sny to tylko wytwór wyobraźni?