Nie pamięta swoich narodzin ani dzieciństwa dość dobrze, jeśli można mówić o niej posługując się tymi pojęciami. Jej świadomość budziła się wraz z myśliwymi podążającymi w grubym śniegu za odciętymi od stada mamutami. W śniegu kryje się dawna pamięć, w śniegu często splamionym krwią zwierząt, których ciała pozwalają przetrwać klanowi. Patrząc ze wzgardą na brzemienne kobiety, słała mężom wizje sutych uczt, czekających po trudach podróży, a które trudy później urzeczywistniali, malując ochrą i węglem ściany jaskiń. Świat był taki mały, świat czekał, a nie pozostawać w ruchu, to umrzeć i być skazanym na zapomnenie. Ma stałość w pogardzie, choć sama cierpliwa jak skała, ta stara kobieta, czasem kapryśna jak dziecko. Nie będzie bezpieczna kobieta ani mężczyzna, jakiego życia by nie wybrali. gdyż czy młodym, czy starym, kto śni, prędzej czy później usłyszy jej powracające pytanie.