Coś takiego jak Self, nawet jeśli nie w formie sennego koszmaru, niezmiennie towarzyszyło rasie ludzkiej od początku jej istnienia. Strach przed niepowodzeniem zawsze odnajdywał się w świecie, gdzie każdy jest kowalem własnego losu i w razie klęski może obwiniać przede wszystkim siebie. A jednak mimo to, być może przez złożoność zagadnienia jakim jest przegrana i tego z jak wieloma różnymi emocjami się to wiąże, koszmar Selfa nigdy nie rozwinął się w coś tak przeraźliwego jak inne, wiekowe motywy; krew, śmierć, ból... Sen o niepowodzeniu nie traumatyzował za wielu osób, bo przecież każdemu zdarzało się coś zawalić, a mimo to ludzie żyli dalej i przekonywali się jak niepotrzebny okazywał się odczuwany wcześniej lęk. I choć, jak na Sen przystało, Selfie nigdy nie przejmował się tym co inni mogliby o nim pomyśleć, ostatnio coś zaczęło się w nim kotłować. Zmienił taktykę i zaczął kombinować. Jego wizje dla śniących coraz bardziej zaczęły przypominać kabaret. Niektórych to drażni, inni lubią wpadać popatrzeć jak się produkuje i zabierają ze sobą popcorn. A sam zainteresowany? On się nie przejmuje. Wcale. Ani... chlip... ani odrobinkę...