Then,
Out of nowhere,
In mid-air floated these bleeding dripping signs,
Saying,
Free rides up ahead,
So,
I followed those dripping signs which bled blood of velvet red

Selene zawsze pilnowała by wszystko działało jak w zegarku. By diabelski młyn, karuzela, kolejka górska i inne atrakcje ruszały punktualnie o tym samym czasie. Była dumna z tego, że wszystko działa bez zarzutu. Uwielbiała ten moment kiedy skoczna muzyka, grająca coraz szybciej i szybciej aż do utraty zmysłów, kiedy zjedzone z taką ochotą porcje popcornu i waty cukrowej czy karmelizowanych jabłek zamieniały się w nieprzyjemny ucisk na żołądku, a potem w truciznę, kiedy przyjemne sunięcie po tunelu zakochanych zamieniało się w wyścig ze śmiercią. A muzyka grała, coraz głośniej i szybciej i szybciej, aż do utraty tchu i zmysłów. Twarz wróżki i sympatycznego pana ze strzelnicy zmieniają się w przerażające wizje, co więcej czujesz, że nie możesz odejść od ich stanowisk. Szybciej, głośniej, szybciej, głośniej. To właśnie wtedy do tych odgłosów dołączał się maniakalny śmiech pani która sprzedała wam bilety na wejściu po zniżkowej cenie, specjalnie dla was. Pani która jest tu gospodynią. Selene. Oj tak była dumna ze swojego dzieła. Przechadzała się wtedy między swoimi atrakcjami przyglądając się wydarzeniom z przechyloną na bok głową. Zawsze zajadała wtedy różową atę cukrową, która jej tak smakowała. Nie tak bardzo jak krzyki przerażenia roznoszące się dookoła. Szybciej, Głośniej!

Sprowadzić koszmar tam gdzie jego miejsce - na wieczór spędzany w rodzinnym gronie.

Ale, żeby nie było, były jednostki ludzkie, które Selene obserwowała z zaciekawieniem. Seryjny morderca H. H. Holmes działający pod koniec XIX wieku, pisarze Howard Phillips Lovecraft i Edgar Allan Poe, czy Alfred Hitchcock. Oni rozumieli co ona chce przekazać, rozumieli jej sztukę, w swoim ograniczonym ludzkim zasięgu. Nie było potrzeby ich uczyć o prawdziwej sztuce.    

Nie ma czasu zastanawiać się nad tym co dzieje się teraz. Kolejki ludzi wciąż chętne do zaznania kilku przyjemnych chwil z rodziną nie wpuszczą się przecież same. Wszystkie wpuszczone ze zniżką i uśmiechem na ustach. Szybciej szybciej, bo przegapicie kolejny odjazd kolejki. Nie chcielibyście tego, prawda? Ale...z drugiej strony.....tyle możliwości stoi teraz otworem....co zrobić. co zrobić?