RODZINA:Rodzice Aleca, Murray i Sophia Leishman, byli tak naprawdę najlepszymi rodzicami, jakich mógłby mieć Alec, ale sam brunet nigdy tego nie zauważał. Byli  ironicznie artystami, ojciec pisarzem, a matka malarką pracującą w galerii sztuki. Wrażliwi i kochający swojego jedynego syna, lecz w swojej wrażliwości i nadopiekuńczości… poszli za daleko. Odkąd młody Leishman skończył dziesięć lat, został zamknięty w klatce. Nie pójdziesz tam, nie dostaniesz tego, nie pozwalam ci na to. Chcieli dla niego dobrze i nie widzieli w swoich czynach błędów, a Alec nigdy nie dopuścił do siebie myśli, że robili wszystko z miłości, która z biegem czasu zanikała gdzieś w tle.
Im starszy Alec był, tym więcej było kłótni i walki o samodzielność. Więcej nienawiści, jadu i krzyków. Wszystko było widziane jako choroba, każdy zryw młodzieńczej złości był pretekstem do udania się do psychiatry, każde odstępstwo od normy, gorszy dzień i sygnały, że ich kochany synek być może nie jest normalny i zbyt bardzo spoufala się z tą samą płcią.
Był w ich mniemaniu chory w każdym aspekcie, wybrakowany, więc kiedy zaczął studia, odciął się od nich. A odkąd wyjechał do Oneiric, nie odebrał telefonu ani razu.
Teraz prowadzi cichą wojnę, a jego taktyką jest oschłe milczenie.

SYMPATIA/MIŁOŚĆ: W wieku szesnastu lat miał dziewczynę, Charlotte. Miał też przyjaciela, Arvela. W swoich głupich, młodzieńczych wybrykach podczas gry w butelkę, za namową “wyzwania” oraz zgodą Charlotte, pocałował się z Arvelem. Wszyscy zostawiliby to w tamtym miejscu jako śmieszną zabawę, ale podczas każdego sennego zrywu miał przed oczami tylko Arvela i tylko ten durny moment. Ten głupi moment, podczas którego czuł się inaczej, niż podczas każdego trzymania rąk czy pocałunków z Charlotte. Jak jakaś puszka pandory, gra w butelkę zaczęła ciąg wydarzeń, powątpiewań, utraty nie tylko tej dwójki, ale i reszty znajomych, aż w końcu wizyt u psychologa, bo “mój syn nie może być gejem”.
Odgrodzony od życia miał niezliczone romanse przez internet, wciąż szukając odpowiedzi, jakiejś akceptacji i atencji. Były tu i kobiety, i mężczyźni, ale przy tych drugich odnalazł dziwną potrzebę przynależności. Nie jest w stanie zliczyć jak dużo zdjęć wysłał i jak bardzo przywiązywał się do osób, których nie widział na oczy.
Aż w końcu w pewnym wieku weszło to na inny etap. Próbował tak wielu związków, ale nikt nie chciał zostawać na dłużej, nie z tym nieznośnym zasypianiem, które było tak dziwne i tak uciążliwe. Wpadł więc w wir spotkań krótkich, szybkich, jednonocnych przygód, gdzie nikt nie mógł odczuć jakim defektem był. Nie miał ataków podczas kontaktu fizycznego, nie zasypiał, czuł się pobudzony, chciany, potrzebny, dostawał atencję.
I tak więc często można zobaczyć go w barach, klubach, szukającego substytutu miłości, kiedy poczuje, że mu go brak.

PRZYJACIELE:Każdego stracił, przez własną głupotę, przez rodziców, lub przez chorobę. W liceum jego stan się pogorszył, a nikt nie był na tyle cierpliwy i wyrozumiały, by to znosić. Nie wychodził z domu, nie zjawiał się na spotkaniach… i siłą rzeczy kontakt zniknął. Wymuszone siłą nauczanie domowe przypieczętowało samotność. Jedynych ludzi jakich ma, to tych w telefonie, z forów internetowych, ze stron matrymonialnych i innych mniej lub bardziej dziwnych przypadków. Lecz oni też prędzej czy później znikają, w internecie każdy jest anonimowy i każdy może wyparować w jednej sekundzie.

WROGOWIE:Dorobił się ich na Oxfordzie, gdzie paląc za sobą mosty wspinał się po szczeblach sukcesu do wymarzonego stażu i kariery. Dosłownie każdy kto miał z nim styczność, stwierdza, że Alec widzi tylko swój cel, a w każdym innym wroga. Nie pomagał, nie dzielił się, nie spędzał z ludźmi czasu, gorzki od przeszłości, nauczony na błędach postanowił sam się odciąć, niż pozwolić, aby inni odcięli się od niego. Tym razem on to zrobi pierwszy.