To miejsce było specyficzne nawet jak na krainę koszmarów. Takie inne! Takie dziwaczne! Takie ulubione! No więc właśnie z tych powodów Rąsi zdarzało się tu nie raz i nie dwa przebywać i siedzieć i patrzeć i myśleć i się zastanawiać, albo po prostu leżeć i marznąć. Bo tu było zimno! I lodowato! I brudno ale jasno, i przejrzyście i światło robiło się takie przyjemnie lodowate gdy padało na ciebie lub ściany lub kogokolwiek innego. No. Dość powiedzieć, że Rąsia tu bywała.
Bywała i teraz. Znaczy no, była. I leżała. Na saaaamym środku pomieszczenia, bardzo dziwnie rozrzucona tak by się pomieścić między lodowatymi grzybkami. Niektóre części jej bardziej niż mniej ludzkiego ciała na pewno nie powinny być krzywe w tym miejscu, ale kto jej zabroni? Mogła się wyginać i dodawać stawy tam gdzie tylko chciała! Byle dopasować się między grzyby, ot co.
Ubrana była w koronkę. Czarną i czerwoną, z motywami kwiatów i kształtów geometrycznych, bardzo krzywo pozszywaną, nawarstwiającą się w jednych miejscach bardziej w innych mniej. Część jej ciała była pokryta koronką tak cienką że wydawała się zlewać z ludzkim ciałem, inne części znikały pod kolejnymi i kolejnymi i kolejnymi warstwami, które w filmie typu Hollywoodzkiego zasłaniałyby strategiczne punkty ciała, ale w śnie Rąsi zasłaniały bardzo przypadkowe części ciała. Koronka ta rozlewała się na boki, opadając na lodowe grzybki, znajdując miejsce między nimi, tworząc istną instalację artystyczną! Rąsia była jak ARTYSTA który jednocześnie jest SZTUKĄ samą w sobie!
Bardzo pusty, zmęczony artysta.
Czy coś przechodziło Rąsi przez głowę? Niewiele. Wspominki ostatniego koszmaru, wspominki pobytu wśród ludzi. Wspominki krwawienia po ugryzieniu szklanki. Wspominki jakie to wszystko było inne, i nie takie, i odmienne, i zupełnie nie tak. Wspominki których mogłoby nie być, bo przecież nic nie wnosiły. Wspominki które istniały tylko dlatego, że Rąsia pozwalała im by istniały.
Rąsia nie miała powodu by myśleć. Nie miała powodu by leżeć. A jednak robiła obie te rzeczy, bo zdecydowała, że tak właśnie będzie robić.

Czy było miejsce w krainie koszmarów, które by było zbyt dziwne czy nietypowe, by się tam pojawić? Nie. Kiedy widziało się już prawie wszystko, kiedy nawet najbardziej niesamowite rzeczy powszechnieją, ciężko o zaskoczenie. Ciężko o ten przyjemny dreszcz ekscytacji, podniecenia nowym odkryciem, które może być też przygodą. Z czasem wszystko przecież powszechnieje, staje się rutynowe i oczywiste, nawet jeśli według niektórych jest niezwykłe i jeszcze warte zobaczenia. Jeszcze. Czy istnieje coś jeszcze kiedy czas już dawno przestał mieć znaczenie. Wczoraj, dziś, jutro. Kolejne dni, ale też noce. Jeszcze. Czego jeszcze pragnie wojna? Czego jeszcze potrzebuje? By umilić sobie czas postanowił, przed latami, wymyślać sobie nowe imiona. Wojna, podobnie jak inne konflikty, wymagają nie tylko negatywnych emocji, ale też bycia pod jakimiś względami kreatywnym, pomysłowym, przebiegłym? I wiele wiele więcej cech, jednak skupmy się tylko na jednej z nich. Kreatywność. Nowe imiona, a sam koszmar chciałby, by z każdym kolejnym, stawać się inną osobą, przynajmniej pozornie.
Do pomieszczenia, którego podłogę pokrywała, oprócz oczywiście grzybów, dziwna istota, wszedł czarny kot. Miał gęste krótkie forto i był wielkości kocura rasy maine coon, jednak różniło się od niego długością włosia. Spokojnie mógł mieć około osiem kilo, jednak nie dlatego, że był grubym przedstawicielem tej rasy, a chodziło o samą wielkość. Jednak nie tylko to różniło go od zwykłego rasowego koteczka, którego z umiłowaniem pokazuje się na wystawach. Oczy, które podobno były zwierciadłem duszy, o ile coś takiego posiadał koszmar, miały specyficzny odcień, do tego charakteryzowały się pewną dozą nieufności i ostrożności. Każdy ruch zwierzęcia był wyważony i ostrożny, tak jakby poruszał się po rozbitym szkle. Jego oczy mieniące się odcieniami intensywnego szkarłatu obserwowały to coś na podłodze z umiarkowanym zainteresowaniem. Było by niezmiernie interesująco gdyby ta istota okazała się niebezpieczna, może nawet na swój dziwny sposób toksyczna?
Po dłuższej chwili, podczas której obserwował to coś co zaległo na podłodze, zdecydował się w końcu zająć jedno miejsce, wolną przestrzeń między tym czymś co chyba było grzybami, ale pewności nigdy przecież nie można mieć, szczególnie w tym wymiarze. Tu wszystko może być dosłownie... wszystkim?
-Raz... dwa... trzy... zaczniesz zabawę... Ty? - z ciekawością, o ile jeszcze umiał ją w sobie wzniecić, obserwował to coś. Czekał z cierpliwością dziecka, umiarkowaną, ale jednak istniała, z nadzieją opiekuna, który jeszcze ma w sobie ten cień wiary, że potrafi przewidzieć to co nastąpi za chwilę. A może jednak chciał zostać zaskoczonym? Chciał zobaczyć coś niezwykłego?

Taki bezruch to w sumie fajny był taki. Dziwne kształty, dziwne miejsca, dziwne pokrycie koronką i dziwną jej warstwą. A pod tą dziwnością spokojny bezruch. Jak martwe połamane ciało. Ha, zabawne! Rąsia powinna wykorzystać to w śnie! Tylko niech to ciało ma więcej rąk! Dużo więcej rąk!
Więc gdy kot szedł nagle zaczęło pojawiać się więcej rąk, wyrastających z nieruchomego ciała. Wijących się, wykrzywiających się, rosnących i nagle pojawiających się. Dużo! No dobra, tylko kilka. Jakoś... Siedem w sumie? Tworzących bardzo połamaną aureolę wokół ciała. A wszystko to pokryte większą ilością koronki!
Czy Rąsia zauważyła kota? Tak i nie. Coś tak słyszała, coś tak czuła. Coś szło i było duże jak na rzecz tak małą. Było, no, kotem. Takim kocim kotem jak to koty mają w zwyczaju będąc najbardziej kocimi istotami jakie wśród istot istnieją! Gdy kotowaty znalazł się bliżej oczy Rąsi go zlokalizowały, wyłaniając się spod koronki, która pokrywała też cienką warstwą twarz.
- Zabawę?! Jaką zabawę? - zabrzmiał radosny głos, a usta jaskrawo czerwone pod czarną warstwą materiału wygięły się w uśmiech tak sztuczny, że aż bolesny.
Ale się nie ruszyła. Nie chciało się jej. Miała ręce i miała bezruch i miała towarzystwo! Czegóż chcieć więcej?! Sensu w życiu? A po co to komu jak można być żywym koszmarem!

Czy bal się rąk? Nie. On nie odczuwał czegoś takiego jak strach, jednak chciał poczuć zainteresowanie, ciekawość, a może nawet coś co by przypominało podniecenie. Dłonie nie były dla niego ekscytującym tematem, jednak budziły jego wyobraźnię. Mogły przecież zadawać ból, mogły zrobić krzywdę... mogły wiele, aczkolwiek od samych dłoni wolał ostre narzędzia takie jak sztylety czy miecze. Zresztą nawet zwykły nożyk do papieru miał swój urok, swego rodzaju klasę.
Czekał na reakcję istoty, a przy okazji z wielką uwagą obserwował to co się działo, dłonie, które mogły mu zrobić krzywdę, ale póki co nie zbliżały się do niego więc nie stanowiły większego wyzwania. Jednak był gotów na ewentualny atak, zawsze, ale nie dlatego, że uważał, że każdy chce z nim toczyć boje. Po prostu lubił ten stan, lekki niepokój, chciał poczuć coś więcej... choć czasami bywało to trudniejsze. Czasami kiedy zupełnie nic nie potrafiło wzbudzić w nim żadnych emocji stawał się senny, niczym kot, którego postać zaczął przybierać jakiś czas temu.
-Stwórz ze mną wizję, którą pobawimy się razem... w głowie kogoś... opowiedzieć Ci co sobie wyobraziłem? - nie liczył na większe zainteresowanie istoty, nie liczył nawet na pozytywną reakcję z jej strony na tą propozycję. Jednak czemu by nie zaproponować tego? Wojny toczy się również w chwili kiedy nie ma się szansy na ewentualne zwycięstwo. Albo inaczej. Jedna przegrana bitwa nie oznacza od razu przegranej całej wojny. Czasami trzeba oddać jeden fort, by zdobyć wszystko.

Coś, co było rodzajem entuzjazmu szybko z Rąsi zniknęło gdy usłyszała kolejne słowa. To było... Przewidywalne. I absolutnie nie było tym co chciała robić! Chciała... Chciał... Chciało... Chciało? A może wcale nie chciało? A może nie chcenie to też była forma chcenia? A może tak naprawdę to koszmary nie miały możliwości chcieć lub nie chcieć? Może istniały by być czyjąś chęcią/niechęcią? Może to wszystko było koszmarem we wnętrzu koszmaru? Może Rąsia miała koszmar? Może? Może nie? Może tamto lub siamto, lub coś zupełnie innego i jeszcze odmienniejszego i zupełnie oderwanego??
Oderwanego jak te wszystkie ręce które zaczęły się z podłogi odrywać. Zaczęły się podnosić, a wraz z sobą podnosiły ciało Rąsi, które pokryte koronką się nie poruszało i tylko produkowało więcej dłoni wyrastających z pleców, ud, nóg, stóp. Więcej rąk i wszystkie się poruszały i się podnosiły i się przesuwały i sunęły powoli w kierunku drzwi, aż drzwi się otworzyły, a Rąsia, jak gdyby wcale tej drobnej potyczki nie było, w swój sposób wyszła na rękach z pomieszczenia, by pobyć gdzie indziej i zastanowić się nad istotą rzeczy i nie rzeczy i spróbować się dowiedzieć czy jest w ogóle w stanie chcieć coś.

//zt