W Krainie Snów miał wszystko. Miał swoje moce, był potężny i nieskończony niczym Pustka, którą utożsamiał. Był nie tylko Nicością, zamiast nieba, pośród gwiazd można było dostrzec własnie jego. To on był otchłanią, która dzieliła gwiazdy, ciemną materią magii marzeń i koszmarów. To w nim znajdował się głęboki niepokój ludzi, który czerpał garściami za każdym razem, kiedy nawiedzał ludzkie umysły aby zasiać ziarno niepewności oraz przytłaczającej ciekawości. To on pożerał ludzi jako nicość w ich snach i nie pozwalał aby obudzili się spokojni i wypoczęci. Miał szacunek i pozycję wśród snów, które obawiały się jednego z filarów wszechobecnego mroku.


Niestety wieczność musiała się dla niego skończyć w momencie, kiedy usłyszał ten Głos. Śmiał się z Marzeń, które upadały w oczach siły, która górowała nad Krainami Koszmarów i Marzeń. Śmiał się dopóki nie usłyszał, że traci wszystko. Na początku ogarnął go przeraźliwy strach. Jego, tego przeklętego demona nicości, który sam był strachem i niepokojem. Po tym, gdzieś w oddali swojego jestestwa poczuł coś na wzór płomienia. Nie rozumiał tego i póki co, zignorował to uczucie, nie wiedział, że powoli budziło się ego Snów, a wraz z nim emocje, których do tej pory nie czuli.. Po nieskończonej ilości lat przybrał formę. Możliwe, że zrobił to pierwszy raz w życiu, możliwe, że paradoks nieskończoności sprawił, iż był to również jego nieskończony raz, kiedy przyjmował formę. Zyskał ambicję, której nauczył się obserwując ludzkie umysły. Postanowił ponownie wrócić do łask Głosu aby stać się najpotężniejszym snem spośród wszystkich. Poza wielką Nicością nie liczy się dla niego nic za wyjątkiem stania się ponownie wszystkim i niczym. Bo tym własnie jest...


Jego natura jest niezwykle ulotna, jakby nikt tak naprawdę nie rozumiał jego jestestwa. Czasami nawet Sny nie wiedziały czy nie otacza ich Otchłań, nawet słabe koszmary mogły czuć na sobie spojrzenia milionów oczu Nic. Kiedy tylko Głos strącił go z piedestału, kiedy Głos przewrócił go, filar mroku, zaczął spoglądać intensywniej w ludzi. Kusił ich aby również spojrzeli na niego i dostrzegali wielkość Wielkiego Nic.