Fey jest... Odległa. Delikatnie uśmiechnięta i odległa. Niezainteresowana. Spokojna jak spokojny jest wiosenny poranek o wschodzie słońca. Jest i istnieje. I roztacza swoimi dłońmi nitki snów, równie spokojnych jak ona. Równie uśmiechniętych jak ona. Równie uroczych i ciepłych. I odległych. Takich które sprawią że czujesz się rano wyspany i masz niejasne wspomnienie jasnych oczu patrzących na ciebie z dbałością.

Nie interesują ją inne sny. Nie interesują ją ludzie. Ona chce tylko śnić i być śnioną. Chce by więcej wróżek miało miejsce swoje w snach i by ludzie nie zapomnieli o wróżkach. A zdażało jej się, że przychodziła do człowieka pewna, że wie czym są wróżki, po czym sama musiała mu ten pomysł podrzucić. Bo jeśli ludzie zapomną o wróżkach to co wtedy? Będzie musiała spędzać więcej czasu na tym by ludzie pojęli o co chodzi w snach. Ona nie chce nad tym spędzać czasu, w końcu interesują ją tylko wróżki. Wróżki i sny.

Otwarcie bramy... Jest dla niej tak odległe jak ona dla innych snów. Gdzieś majaczy jej na skraju świadomości, w końcu była tam gdy Głos się odezwał. Ale jest to wiedza bezwartościowa. Nieprzydatna w samych snach, więc czemu miałaby się temu przyglądać? Czemu miałaby wychodzić? Lepiej skupić się na snach, na wróżkach i na śnieniu o wróżkach.