Nie czuł złości. Nie umiał i nie chciał.
Wiedział tylko, że teraz wszyscy zaczynają z kartą tak czystą, jak nienaruszony śnieg.
A nowe początki zawsze uważał za dobre. Nie zawsze łatwe, ale wielokrotnie konieczne, by ruszyć dalej. I może tak miało się stać tym razem? Może dzięki upadkowi oni, jako Sny, dostali szansę na coś zupełnie nowego? Lepszego?
Nie wiedział. Był natomiast pewny, że nadal będzie robić to, co robił.
Czy stracił wiele? Nie miał odniesienia, ale na to, co stracił, długo pracował.
Już w czesnych wiekach ludzkości zsyłał na człowieka ukojenie obsypane białym puchem. Pokazywał piękno zorzy polarnej i fantazyjne wzory szronu. Potem z rozwojem ich cywilizacji rozpalał drewno w piecu, okrywał futrami, poił ciepłym trunkiem i kusił strawą. Dzieciom lepił bałwany, rumienił policzki i sprawiał, że rękawiczki zawsze były suche.
Potem coś, co ludzie nazywali kapitalizmem, sprawiło, że jego twory zaczęły się mienić tysiącami żaróweczek o fantazyjnych kolorach i kształtach, pomieszczenia pachniały lasem, piernikiem i gorącą czekoladą, w tle słychać było słowa kolęd i serdeczny śmiech, a usta łączyły się w upragnionych pocałunkach gdzieś pod gałązką jemioły.
A on, z uśmiechem na ustach pożyczonym z tych wszystkich plakatów, odziany niekiedy w czerwony strój Dawcy Prezentów, przyglądał się ludziom i czerpał siłę.
A potem stało się.
Ale on trwał. I pracował, bo teraz nie tylko nie miał nic do stracenia, ale wiele do zyskania. A jego wiedzy, doświadczenia i wytrwałości nawet Głos nie jest w stanie mu odebrać.