Otworzył oczy, które niemal natychmiast zakrył drobnymi dłońmi. Prawdę mówiąc nie sądził, że w jego pokoju jest aż tak mocne światło. Nie potrafił sobie przypomnieć, czy jego nocna lampka stojąca tuż obok łóżka zapalana co wieczór, przez jego mamusię daje aż tak mocne światło. Było to dziwne biorąc pod uwagę, że gdyby faktycznie tak było nie potrafił by przecież zasnąć.
W tym samym momęcie poczuł mocniejsze bicie swego dziecięcego serduszka, a rączki zza którymi skrył duże niebieskie oczka zaczęły drżeć. Nie wiedział czy może je odkryć i sprawdzić co też daje tak silne światło. Mimo to dziecięca ciekawość wzięła górę, nad rozsądkiem.
 Początkowo odsuną jedną dłoń, kątem oka dostrzegając iż teraz cały pokój skąpany jest w półmroku. Z cichym westchnięciem zabrał drugą, a tuż przed swoim nosem dostrzegł duży, soczyście czerwony balonik. Zamrugał zaskoczony, ale jak to dziecko niemal natychmiast uśmiechną się szeroko łapiąc za sznurek przywiązany do ów balonika.
- Podoba ci się Andy? - zapytał tajemniczy głos. Chłopiec zerkną w stronę końca łóżka, dopiero teraz dostrzegł wysokiego, nieco przygarbionego klauna. Automatycznie uśmiechną się na jego widok i pokiwał potwierdzająco głową.
- To dobrze, jest tu specjalnie dla ciebie. - Z tymi słowami Clown podszedł do dziecka i bezceremonialnie usiadł na brzegu łóżka. Sprężyny jednak nawet nie drgnęły pod jego ciężarem. Oczywiście Andy nie miał prawa tego dostrzec, przecież był tylko pięciolatkiem, który na widok klauna uśmiechał się rozpromieniony.
- Dla mnie? - zapytało dziecko ciekawsko.
- Taaak, dla ciebieee - powiedział przeciągle Clown, a z kącika jego ust wydostała się odrobina śliny, którą sprawnie otarł. Nagle przyjazny uśmiech mężczyzny w makijażu znikł, zastępując go grymasem zniecierpliwienia. Andy odsuną się instynktownie od postaci, która nagle zaczęła napełniać go uczuciem strachu. Clown wyczuwając nagłą zmianę uczuć, zaciągną się tą niesamowicie kuszącą wonią. Zrobił to tak mocno, iż jego żółto-pomarańczowe tęczówki znikły pod powiekami.
Chłopiec krzykną przestraszony tym widokiem. Demon zaśmiał się gromko, a po chwili złapał dziecko za ramię ściskając je mocno.
- Proszę, puść - zaszlochał, a czerwony balonik w jego dłoni pękł z niesamowitym hukiem. Klaun patrzył na szarpiącego się chłopca z wyraźnym głodem w oczach. Nagle jego usta zaczęły się poszerzać, a zęby stały się dłuższe i ostro zakończone.
Andy zanosił się rzewnymi łzami na widok zmian jakie zachodziły w istocie. Po chwili jednak z ust dziecka wydobył się potworny krzyk bólu, ponieważ jego ramię trzasnęło pod naporem palców potwora.
- Ciii, mój mały - zasłonił mu dłonią usta, a po chwili zatopił kły w dziecięcym ciele niczym w kostce masła.

Otworzył oczy, podrywając się do pozycji siedzącej, czuł stróżkę potu spływającą mu z czoła. Jednym ruchem otarł ją rękawem piżamy i pośpiesznie wyplątał się z kołdry, pod którą było mu zdecydowanie za ciepło. Wyszedł z łóżka, kierując kroki prosto do łazienki. Gdy znalazł się już w niedużym pomieszczeniu staną przed lustrem, patrząc na twarz dorosłego człowieka, w którego niebieskich oczach można było dostrzec czysty strach.
- Nienawidzę klaunów - szepną do swojego odbicia, próbując ze wszystkich sił wymazać z pamięci obraz potwora ze swojego koszmaru.