Rzemieślnik odtwarza, a artysta tworzy – z takim przeświadczeniem Oighrig wyszła ze szkoły plastycznej z klasy witrażu. Nie potrafiła stworzyć niczego nowego. Próbowała czerpać z książek, ale to przecież jej odczyt czyjejś fantazji. Próbowała z miejscowego folkloru Loch Ness, nad którym dorastała, ale to przekazywana tradycja. Rozbijała szkło o ściany pracowni większego miasta nie mogąc pomieścić w sobie przebodźcowania nowymi informacjami zagonionego świata nowoczesności. Czytała książki o sztuce w bibliotekach, wyszukiwała te filozoficzne w antykwariatach, ezoteryczne musiała poznać do oprowadzania turystów po Loch Ness. Patrzyła przez kolorowe szkła na swoich rodziców rzemieślników, pogodzonych ze swoim losem odtwórców figurek potwora z Loch Ness. Szukała oryginalności też w snach, ale prowadząc sennik ozdabiany łapaczami snów, szybko zorientowała się, że sny też nie mogą być jej wytworem.
Jestem za malutka na tworzenie – pomyślała. Tego dnia wybrała się na samotną wycieczkę po okolicznych lasach. Taka malutka. Tylko przetwarzam i wypluwam i pomagam artystom kwitnąć. Nagle poślizgnęła się i upadła. Przyjrzała się zapłakanymi oczami na rozjechanego grzyba na jej bucie. Jestem malutkim reducentem. Moja grzybnia jak i wiedza jest olbrzymia, ale niewidoczna, a chociaż każdy owocnik wygląda tak samo to każdy jest piękny i zadziwiająco śliski.
Następnego dnia wyprowadziła się do Oneiric, głównie przez etymologię nazwy oraz morze, przy którym czuje się tak malutka jak przy ogromie sztuki. Dzięki witrażom potwora z Loch Ness zarobiła wystarczająco by móc zainwestować w sklep plastyczny. Sama nie przeskoczy swoich granic, ale może pomóc w tym innym. Jak prawdziwy reducent je freegańsko, ze zniszczonych przedmiotów robi kolaże, ubiera się w stylu lat minionych, cierpliwie wysłuchuje żali klientów nad ziołową herbatką oraz urządza mieszkanie z rzeczy znalezionych na pchlich targach i śmietnikach. Łatwo trafiła na Śniących. Łatwo dostać poczucie bycia większym niż pojedynczy oddech gdy chronisz kogoś więcej niż siebie.