Jeśli ktokolwiek pragnął dostrzec w Nishice młodą damę, to skazany był na porażkę. Już od małego o wiele chętniej wspinała się po drzewach, niż bawiła w herbaciane podwieczorki. Zamiast ograniczających ruchy sukienek chętniej wskakiwała w luźne szorty i t-shirty, które nieodmienne znaczyły zielonkawe plamy od trawy oraz rozdarcia. Tym ostatnim towarzyszyły zwykle mniej lub bardziej poważne urazy. Nogi znaczyły dziesiątki siniaków, a dłonie i kolana były nieodmiennie pozdzierane. Pomimo tych wszystkich ran rzadko płakała - ilekroć upadła podnosiła się z ziemi, pociągała parę razy nosem i otrzepawszy się wracała do zabaw. Żadne porażki nie zdawały się jej zniechęcać i podejście to pozostało widoczne u niej na długo po tym, gdy wyszła już z wieku wczesnodziecięcego.
W szkole nie była aniołkiem, ani prymusem. Przypisano je dość popularną łatkę "zdolnej, ale leniwej". Potrafiła osiągnąć naprawdę imponujące rezultaty, ilekroć tylko temat okazywał się dla niej wystarczająco interesujący, a z drugiej strony zagadnienia nudne opanowywała zwykle "na styk". Do tej drugiej grupy należała przykładowo historia, której postaci i daty stanowiły zapewne najmniej istotny aspekt w życiu Nishiki, a także matematyka ze swymi mało praktycznymi działaniami. No bo kto widział, by pan Anderson kupował na targu 23 i pół jajka? Z drugiej strony były zajęcia, na których nieodmiennie angażowała się całym sercem i duszą. Po ojcu odziedziczyła pasję do biologii i chemii, często męcząc go o improwizowane zajęcia w tych dziedzinach, a wielu w jej otoczeniu wróżyło jej pójście w ślady rodzica. Niespożyta energia, którą wykazywała od małego, znajdowała z kolei ujście dzięki zajęciom z wychowania fizycznego. Na bieżni, boisku czy pływalni - wszędzie było jej pełno, a im więcej nabierała wprawy, tym chętniej rywalizowała i zachęcała do starań innych. Wkrótce stała się nieocenionym członkiem reprezentacji sportowej dla szkoły, zapewniając jej uznanie tak w zawodach indywidualnych, jak i grupowych.
Czasem rodzina śmiała się, że dobra była dla niej za krótka i mieli w tym trochę racji, poza szkołom bowiem dziewczyna lubiła mieć zajętą niemal każdą minutę. Spędzała mnóstwo czasu z przyjaciółmi, angażując się w miej lub bardziej mądre przedsięwzięcia, do których nieszczególnie trudno było ją przekonać. Wśród znajomych szczególne miejsce zajmowała Del. Nishika sama nie była pewna od jak dawna się znały, tamta wydawała się być w jej życiu po prostu od zawsze i rozumieć ją jak nikt inny.
Dość szybko panna Panjabi została stałym bywalcem miejscowej cukierni należącej do "cioci" Siobhan. Początkowo jedynie przyciskała twarz i tłuste łapki do szklanej gabloty ze słodyczami, po czym sumiennie wycierała szkło, czyszcząc je ze śladów swej obecności. Później sprzątanie rozciągnęło się na resztę przybytku, a gdy w końcu wystarczająco podrosła, została wpuszczona do kuchni. Ojciec nie miał nic przeciwko takiemu zajęciu, pochwalając przyzwyczajanie córki do ciężkiej pracy przynajmniej tak długo, jak nie wpływało to na jej zdrowie i przykładanie się do innych zajęć. Szczęśliwie Nishika należała do zacnego grona rannych ptaszków i choć nieraz narzekała okropnie podnosząc się z łóżka przed wschodem słońca, to udało jej się do tego przywyknąć.
W końcu pewien okres w życiu nastolatki zaczął chylić się ku końcowi. Wkrótce miała otrzymać dyplom liceum, a następnie pójść do jednego z collegów położonych poza granicami rodzinnego miasta. Wiązało się to nie tylko ze zmianą miejsca zamieszkania, ale przede wszystkim rozłąką z najważniejszymi dla niej osobami. Czy wciąż byłyby takie same po jej powrocie? A co najważniejsze, czy ona sama byłaby taka sama mimo wyjazdu?