W górę i w dół, w górę i w dół... Z jakiegoś powodu pralka rozpędzała się by zastygnąć nagle na dłuższą chwilę z ubraniami na górze, pozwalała im opaść, a potem dopiero bęben ruszał dalej. Uderzył w obudowę, potem ją kopnął, a kiedy metal odwdzięczył się bólem palców, skapitulował, posyłając jej wiązankę.  
Dziś wygrała. Dziś, wczoraj i miesiąc temu. Wszystko już jedno, ważne że w ogóle chciało jej się coś robić. Gdyby był pralką pewnie nie robiłby nic. Postanowił jednak, że zemści się na niej kiedy indziej. A kiedy już wyskoczy ze śrubokrętem w lewej ręce i z wiertarką z prawej, będzie musiała się poddać.
Nastał wieczór i po spożyciu kalorii, których nie udało mu się policzyć, postanowił ułożyć się w swoim łóżku i pójść spać.

Różowe rękawiczki. Miał na dłoniach różowe rękawiczki, którymi wycierał podłogę w nieznajomym, wielkim i czarnym pokoju. Nie czuł obrzydzenia - w końcu jego praca taka już była, nie? Pełno trupów. Jeden martwy tu, drugi martwy tam. Kto by się przejmował wszechobecnym odorem. Hiro mógł jeść kanapki nad rozwalonymi bebechami.
Jego nos zapamiętał charakterystyczną woń - może nie tak jak za pierwszym razem, gdy firma sprzątająca go zatrudniła, ale nadal dało się wyczuć cierpkość. Gorycz. Wszechobecny smutek i chłód, który rozsiewał delikatną tajemnicę, kumulującą się gdzieś w dole jego pleców.
- Czemu tu sprzątasz? - w końcu usłyszał głos kobiety, która pojawiła się za nim zupełnie z zaskoczenia.
To była ta sama babuleńka, która parę tygodni temu zmarła w łóżku, we śnie. Nie cierpiała. Odeszła ze starości. I leżała w łóżku tak długo, że jej ciało zdążyło się już rozkładać. Nie miała rodziny. Miała jedynie sąsiadów, którzy zaglądali do niej sporadycznie.
- Usiądź przy stole, zrobię ci herbatę - uśmiechnęła się do niego, a następnie wskazała na mały stolik, znajdujący się na samym środku.
Dziwne. Były dwie babuleńki. Jedna bardziej żywa, a druga już trochę mniej. Jedna nalewała herbaty, a druga... Leżała w łóżku.

Czy on zawsze do pracy zakładał rękawiczki w tym kolorze? Jaki był zły na siebie, że właśnie takie sobie wybrał z magazynu. Gdyby mógł, zerwałby je z siebie od razu, ale w środku pracy, to jakoś nie było mu na rękę. Musnął rękawem nos i zabrał się dalej do szorowania.
Odwrócił się następnie, by przyjrzeć się temu, kto mówił. Staruszka, której nakreślił już krzyżyk na worku i której odgwizdał ostatnie pożegnanie, stała za nim. Była taka łagodna i miła. Chociaż lekko go wystraszyła, to jej widok zrekompensował mu cały strach. Woń trupa nadal unosiła się w mieszkaniu, a ona jednak tam była. Musiał się bardzo pomylić.
- A właściwie to - słowa utknęły mu w gardle - nie wiem, jakoś tu brudno. Pomyślałem, że pani jest samotna i może potrzebuje pomocy.
Wstał, zaraz zerwał te głupie rękawiczki, rzucił nimi w świeżo wytartą podłogę i przez to ulżyło mu bardziej. Trochę się skrzywił, kiedy pomyślał, że mógł pomylić żywą babcię z martwą i tak oto posprzątać jej mieszkanie, kiedy sobie z radością podawała herbatę. Podziękował z uśmiechem, kiedy mu nalała. Upił łyk i popatrzył na zmartwioną i pomarszczoną twarz. Kogoś mu przypominała. Właściwie każda babcia miała w sobie coś podobnego. Może dobroduszność, może chęć wygadana się wszystkim, a może miała słaby wzrok i każdy młody człowiek wydawał się być jej wnuczkiem.
- Wie pani, bo jeżeli pani będzie tak leżała i leżała, to będzie coraz gorzej, rozkład śmierdzi, a i krew. No nic miłego. Mhmm, ale herbatka dobra.
Potem przypomniał sobie o rękawiczkach i znów chyba popełnił jakiś błąd. Odwieczna zasada głosiła, że babcia plus druty, równało się ubranie. Zatopił nos w herbacie i zaczął coś cicho nucić.

Jaki kolor? Przecież były zielone w kwiatki. I nawet wystawały mu z nich niebieskie paznokcie, które przebiły gumę na opuszkach. Ktoś tutaj chyba długo nie dbał o manicure...
- Pomocy w pożegnaniu mnie? - zapytała, nieco smutnym tonem, wpatrując się w podłogę, a następnie w swoje ciało, leżące na łóżku. Wyraźnie się zmartwiła. Do tej pory była wręcz rozanielona, że ktoś wreszcie przyszedł do niej na herbatkę - w końcu dawno nie miała nikogo, kto by ją odwiedził.
Jak mógł ją pomylić? Przecież nadal były dwie babcie. Jedna całkiem żywa, a druga całkiem martwa. I nadal leżała na łóżku - w bezruchu. Z otwartymi oczami, wbitymi w sufit.
- Nie chcę odchodzić, wiesz? - znów była uśmiechnięta jak wcześniej, widząc, że jej gość wziął łyka herbaty. - Bo nikt mnie jeszcze nie pożegnał - wyjaśniła i usiadła naprzeciwko Hiro. - Nawet nie pomachał ręką. Nie pomachał ręką o tak - uniosła dłoń w górę, by pokazać o co jej chodzi. Wyszczerzyła się przy tym uroczo, a zmarszczki na jej twarzy uwydatniły się jeszcze bardziej niż wcześniej.
Znów miał na sobie rękawiczki, chociaż je zdjął. I były jeszcze bardziej różowe niż wcześniej. A do tego zamiast roboczego ubrania ochronnego, na ramionach miał zarzucony biały fartuch.

Pani babcia zrobiła dobrą herbatę, którą sączył powolnymi łykami, łapiąc nikły sens, tego co zobaczył. Wszystko w jakiś sposób dało się wyjaśnić logicznie. Babcia zamordowała swoją siostrę bliźniaczkę i boi się konsekwencji swojego czynu. Zabójstwo w afekcie, albo z miłości. Teraz zawsze będą już razem. Opluł się cały, kiedy to przyszło mu na myśl. A może babcia miała takie hobby, aby sobie czasem wyjść z ciała na przykład swojego własnego.
- Nie powiedziałem tego - odparł natychmiast - Jeżeli pani nie umarła, to tamto mięsko będzie tajemnicą, nikomu nie powiem.
Kiedy popatrzył w jej oczy, zrobiło mu się zimno. Im patrzył dłużej tym jej słowa rozpływały mu się w głowie, jakby powoli traciły sens. Ona umarła i uświadomił sobie to doskonale. Rozmawiał z najprawdziwszym duchem i dostrzegł to tak późno. Odstawił herbatkę i smak odszedł w zapomnienie. Kiedy spojrzał na swoje dłonie odziane w rękawiczki, nie wierzył, że są jego własne. I ten fartuch. No nic, najwidoczniej zdążył się przebrać jakoś sam, może minuty mijały tu jakoś inaczej pomiędzy jednym łykiem a drugim.
- Musiało być pani przykro - wstał i nachylił się nad staruszką. - Ja panią pożegnam. Niech pani wstanie i da mi się pożegnać. Widziałem pani zdjęcie z lat liceum. Bardzo symetryczna twarz i zadbane włosy.
Nawet mu przestały przeszkadzać te rękawiczki i nie myślał o fartuchu, który na początku wydawał mu się mieć jakieś znaczenie.

Herbata nie miała konkretnego smaku. Możliwe, że nawet jej w filiżance nie było. Miała symbolizować to, co Hiro kojarzył sobie z babciami, starością i dzieciństwem - miała być bezpieczeństwem, filarem spokoju oraz harmonii, przebijającym się przez ciągły odór rozkładającego się ciała.
- Ale ja umarłam. Już nie żyję. Leżę o tam, na łóżku. Specjaliści chyba ci powiedzieli, że to ze starości, prawda? Miałam chore serce - wzruszyła ramionami, a na jej twarzy pojawił się grymas wielkiego niezadowolenia. - Cholerny mięsień, musi zawieść człowieka w najważniejszym momencie... - przeklęła pod nosem, spuszczając głowę. - Dziwnie jest się już nie obudzić - dodała, sama sącząc nijaką herbatę.
Uśmiechnęła się do Hiro, jakby był jej najukochańszym wnuczkiem. Wyciągnęła w jego stronę dłonie i mocno ścisnęła.
Już nie była uroczą staruszką. Wyglądała dokładnie tak, jak z pamiętanego przez młodzieńca zdjęcia - długie, kasztanowe włosy w których wiła się wściekle niebieska wstążka, piękna buźka, zielone oczy. Miała na sobie granatową sukienkę w groszki. Tylko... Groszki jakby się rozpływały i spadały na podłogę - rozsypywały niczym maleńkie piłeczki, które turlały się we wszystkie strony.
- Gdyby wszyscy tak żegnali zmarłych, odchodziliby znacznie szybciej i sprawniej - zaśmiała się. - Zgubiłeś koraliki... - zauważyła, patrząc w dół.

– Właściwie to nam takich rzeczy nie mówią, czy ktoś chorował czy nie i na co. Ja mam tylko zająć się sprzątaniem.
Wyprostował się i skierował wzrok w stronę ciała. Popatrzył na nie badawczo i lekko się skrzywił. Czuł zapach, do którego się już dawno przyzwyczaił i nie było wątpliwości, że była ona martwa. Chociaż za życia, każdy miał jako-taki swój zapach, tak po śmierci każdy cuchnął równo. I tak samo pchały się do niego robaki. Do dżentelmena wcale nie przychodziły eleganckie larwy ubrane w garnitury, a do kobiety motylki. Wszystko to było tylko mięso, które zapomniało, że jego właściciel miał tuzin marzeń i garść problemów. Oczywiście dziwnie mu było ściskać martwą i jednocześnie żywą kobietę, ale odwzajemnił to. Była bardzo miła, jak na trupa. A potem nawet nie była już sobą.
– Ja.. co?
Popatrzył w dół. Wokół turlały się koraliki, które wcześniej były na sukience. Już nawet widok młodszego oblicza kobiety nie był straszny, koraliki skutecznie odwróciły od niej uwagę. Przykucnął, bo czuł że jego powinnością wobec niej, było je pozbierać. A i te rękawiczki. Postanowił je zdjąć, ale już nie z odrazą, ale z poczuciem że tak będzie po prostu wygodniej. Odwzajemnił jej uśmiech. Tak sobie ją wyobrażał i tak zapamiętał ją ze zdjęcia. Chociaż te było czarno-białe, miał wrażenie, że jej włosy i oczy właśnie tak miały wyglądać.
– A jak masz na imię? – zapytał lekko, jakby zapomniawszy, że wcześniej była staruszką.

- Sądzisz, że powinni wam o tym mówić? Czy wtedy zmieniłoby się twoje podejście do sprzątania? - podłapała temat, przechylając głowę na jedną stronę.
Ludzie potrafili cuchnąć nawet za życia - może nawet gorzej niż trupy? Zapach potu i brudu zmieszanego z alkoholem bywał bardziej odrażający niż woń rozkładającego się ciała.
Świetlik znał tylko to, co przekazali mu w głowie śmiertelnicy. Regularnie nawiedzając Hiro, mógł stwierdzić, że znał już wszystkie możliwe zapachy z różnych ciał, dzięki którym bez problemu przekazywał je w sennych marach. Czy można było stwierdzić, że Marzeniu to przeszkadzało? Niezbyt. Świetlik nie potrafił podzielić czegoś na dobre i złe. Coś po prostu było i tyle. Takie się zrodziło - po co więc niepotrzebnie rozdrabniać się nad szczegółami czy pachniało gorzej czy lepiej?
Kiedy Hiro ścisnął babcię, miał wrażenie, że przytula powietrze. W końcu... Nikogo nie było w jego ramionach. Pustka.
- Anastasia - przedstawiła się, gdy pozbierał wszystkie koraliki z podłogi. - Miło się rozmawiało, ale muszę już iść - dodała czym prędzej, zerkając w stronę okna, przez które promienie słoneczne zaczęły wpadać do pokoju. Nagle zrobiło się jasno, zupełnie jakby nastał dzień. - Czekają na mnie tam... I tu - wzruszyła ramionami. - Wiesz, że dzięki tobie odejdę w swojej młodszej formie? - zachichotała, a następnie rozpłynęła się w powietrzu, machając do niego na pożegnanie.
Sceneria natychmiastowo się zmieniła. Pokój wyglądał dokładnie tak, jak po wysprzątaniu przez firmę, w której pracował Hiro. Łóżko było zaścielone. Podłoga zmyta. Odór rozkładającego się ciała przepadł.
Tylko na stole nadal stały dwie filiżanki pełne herbaty, z których unosiła się para.
- 良い一日を! - obcy głos nieznajomego mężczyzny rozległ się w umyśle Hiro zaraz przed tym, kiedy otworzył oczy. Możliwe, że usłyszał go już na skraju świadomości.

Świetlik: -10% esencji, +2 ziarenka Sennego Pyłu