Na swoje szczęście, jako nieludzki byt nic nie czuła. No, może poza jakimś rodzajem sadystycznej przyjemności z dręczenia śmiertelników nocami – wnikanie ludziom w najczarniejsze zakamarki umysłu i wywlekanie ich najgorszych lęków na wierzch było niewątpliwie czymś, co lubiła robić. Interesowały ją zwłaszcza więzi, które tak nieuchronnie tworzyły się między ludźmi, nawet gdy bardzo próbowali tego uniknąć – za tego typu sznurki można było pociągać bardzo łatwo. Im bardziej komuś na czymś zależało, im bardziej splatał swój los z jakąś osobą, miejscem, czy rzeczą, tym bardziej był podatny na machinacje Lythii.

Ona się nie przywiązywała. Nie miała jak, była tylko Koszmarem, emanacją ludzkich lęków – tego przed opuszczeniem, i tego przed zniewoleniem. Związać się z kimś tak mocno, by aż nie móc bez niego żyć – z jakiegoś powodu ludzie jednocześnie bardzo tego pragnęli, i okropnie się tego bali.

Nawet w świecie bez zobowiązań nie można się było uchronić. Nieważne, jak bardzo bezemocjonalni i zimni próbowali być ludzie w erze papierowej miłości na chwilę – zawsze się do czegoś przywiązywali. A potem cierpieli, gdy im to odbierano. Dla Lythii ich uczucia, uzależnienia i obsesje były łańcuchami, którymi chętnie podzwaniała w koszmarach swoich ofiar, przypominając im, że ich wolność jest tylko ułudą. Byli niewolnikami swoich przyzwyczajeń i namiętności, i pokazywała im to, odbierając w snach to, co najbardziej kochali, wtrącając ich do więzień i labiryntów bez wyjścia, albo dosłownie wiążąc ich i unieruchamiając, by mogli uświadomić sobie, jak bardzo są bezradni, jak nic nie mogą zmienić. Wywlekała na wierzch ludzkie słabości, i oplatała nimi, manifestowała je w formie sznurów i barier, bo tego się właśnie bali – być zakładnikami własnych głów, sparaliżowanymi przez własne ograniczenia. Doskonale wiedziała, że więzy mogą kogoś trzymać przy życiu – ale mogą też dusić.

Mogła się z ludzi śmiać. Jej to nie dotyczyło. Nie miała ludzkich emocji, nic na świecie nie było jej drogie.

Jeszcze.